Sayın Nesrin Yalaz,
1.12.2006 tarihli mailinizi aldım. Kıymetli yavrum, ben bu işin öyle kurslarla, derslerle, eğitimle çözüleceğine inanmıyorum. Çünkü onların en güzel örnekleri batı toplumunda var. Onun uzantısı olan Amerikan toplumunda var ama netice ne oluyor, aynı çözülme, aynı pislik, iğrençlik gittikçe artan bir tempoyla sürüp gidiyor. Bütün mesele merhum Rana Hanımla benim yaptığım mukavelede gizli. Var mı yürek? “Ey hayat arkadaşım, bu evde ne senin sözün geçecek ne benim, ne senin dediğin olacak ne benim, yalnız ama yalnız Allah’ın ve Peygamber’in emirleri geçecek”. Nesrin Hanım, bunu söylemedikten sonra, bunu yapmadıktan sonra kursla, dersle, dershaneyle bu mesele halledilmez. Siz buna eğitim diyorsunuz, işte adına dershane denilen o pis, o iğrenç yerler biraz daha çoğalır ama hiçbir netice vermez. Ne olur ne kendimizi, ne birbirimizi kandırmayalım. Artık eğitim sözü sadece bir ucu bıçağa dayanan bir kepazelikten başka birşey değil. Şair Fazıl Hüsnü Dağlarca bir mısraında
“Yaşama sevinciyle uyutulmuyor keder” diyordu.
Bu sözlerim belki sizi rahatsız edecek, belki üzecek ama ne yazık ki ben realiteyi söylemeye mecburum. Müşterek değer yargılarına Allah’ın huzurunda imza atılmadıkça biz sadece kendimizi aldatmış olacağız ve Fikret gibi
“İnan Haluk, ezeli bir şifadır aldanmak”
demekten başka elimizden birşey gelmeyecek. Yara kanıyacak, ateş düştüğü yeri yakacak.
Efendim, yeni maillerinizi bekliyor, selam, sevgi ve saygılarımı sunuyorum. Bütün güzellikler sizinle beraber olsun...
Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :