Sayın Ahmet Çakır,

22.2.2011 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, biliyorsun Hz. Adem’in iki oğlu oldu:  Habil ile Kabil. Bir kardeş öbür kardeşi öldürdü. İnsanoğlu dünyaya imtihan için bir nefisle geliyor. İnsanla Allah arasındaki perde, insanın nefsi. Bütün hayat bu nefsi ıslah edebilmek için insana verilmiş. Peygamber Efendimize gelinceye kadar insanlar bu nefsi ıslah edebilmek için çalışmışlar, mücadele etmişler, neler neler yapmamışlar fakat nafile. Ne zaman Resulullah Efendimiz Müslümanlara ve bütün kainata mürşit olarak gönderildi, işte o zaman bütün karanlıklar aydınlandı. Kainatın Efendisi “Nefsin senin binek hayvanındır. Ona rıfk ile, mülayemetle muammele et.” Buyurdular. Ondan itibaren artık o büyük çileler, işkenceler devri kapandı.

Hiçkimse nefsiyle didişecek kadar güçlü, kuvvetli değildir. Yapılacak iş anlamsız, amaçsız, gayesiz bir savaşa katılmak değil ona tatlılıkla, yumuşaklıkla, güzellikle muammele ederek kendi manevi tekamülümüz için Allah’ın ve Resulünün emrettiği yolda gayret etmektir. İşte İslam aleminin o muhteşem mânâ sultanları bu şekilde yetiştiler, büyüdüler, yüceldiler. O zaman insanoğlu güzellikleri yaşamaya başladı. Değil kan dökücülük münakaşa dahi İslam edebine aykırıdır. Gerçek bir Müslüman münakaşa etmez.

Kıymetli yavrum, bu satırları okuduktan sonra kafanda bir tereddüt kalmışsa tekrar yazışalım.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :