Merhaba Sabri amca; Sizi nasıl özledim ama yine gelemiyorum Ankara’ya! Ay sonu olduğu için çalışmam gerekiyor cumartesi, ay kapaması yapılıyor çünkü ay sonlarında. Yine kaçıracağım konferansınızı. Ama sizi düşünmediğim bir günüm bile geçmiyor Sabri amca, hep kalbimdesiniz. Bazen düşünüyorum yanınıza gelemediğim için, acaba diyorum yanlış birşeyler yapıyorum da oyüzden mi hep bişeyler oluyor gelemiyorum diyorum kendi kendime! Belki de karşınıza gelmeye layık bir insan değilim! Kimbilir! Okadar çok özledim ve okadar görmek istiyorum ki sizi ama gelemiyorum işte! Siz hep diyorsunuz “insan bu meçhul” diye. Gerçekten insan meçhul. Her gün eve gelince yemekten sonra ilk yaptığım şey siteyi açıp o günkü yazıları, mailleri okumak oluyor. Geçen hafta konserimiz oldu; benim de solom vardı, size bahsetmiştim; soloda bayağı heyecanlandım ama çok güzel geçti. Bu konser huzurevi yararına yapılmıştı. Benim şarkıma sıra geldiği zaman öne çıktım, mikrofonun olduğu yere, sonra sazlar şarkıyı çalmaya başladılar; o an öyle heyecanlıydım ki “Allah’ım, galiba söyleyemeyeceğim bukadar insanın karşısında”dedim. 400 kişilik bir salondu! Sonra gözlerimi kaldırıp insanların yüzlerine bakmaya başladım ara nağme çalarken, birsürü yaşlı insan oturuyordu en ön iki sırada huzurevinden gelmiş olan; hepsi de bana gülümseyerek bakıyorlardı. Sonra kuzenimin küçük kızıyla gözgöze geldim; 5,5 yaşında küçücük boyuyla oturuyordu annesinin ve Alper’in yanında! Nasıl dikkatle, nasıl şaşkınlıkla, nasıl sessiz sessiz, hiç kımıldamadan gözlerini dikmiş beni izliyordu. Sonra Alper’e baktım, o da bana bakıyordu heyecanla ve birden heyecanım azaldı ve başladım şarkıyı söylemeye... “Hani o bırakıp giderken seni, Bu öksüz tavrını takmayacaktın, Alnına koyarken veda busemi, Yüzüme bu türlü bakmayacaktın, Gelse de en acı sözler dilime, Uçacak sanırım birkaç kelime, Bir alev halinde düştün elime, Hani ey gözyaşım akmayacaktın, Hani ey gözyaşım akmayacaktın” Gayet güzel okudum şarkımı ve tekrar koronun arasına katıldım. Şarkıları söylerken hep izleyen yaşlıları ve kuzenimin küçük kızını izledim bir yandan. Kuzenimin küçük kızı konser boyunca nasıl sessizce ve şaşkın gözlerle beni izledi. Uslu uslu oturdu kımıldamadan ve izledi konseri. O gözlerindeki ifade hep gözlerimin önüne geliyor. Belli ki hiç görmemiş öyle konser, bir de beni de o konser topluluğunun arasında görünce şaşırdı çocuk ve nasıl şaşkın şaşkın, uslu uslu dinledi şarkıları; öyle bir bakışı vardı ki konser boyunca dikkatli dikkatli hep inceliyordu sahnedekileri. Daha 5,5 yaşında ama ordaki bazı büyük insanlardan çok daha iyi anlıyor ve hissediyordu sanki şarkıları. Ne kadar ilginç birşey bu! Arkalarda oturan bazı insanlara baktım, daha kayıtsızca bakıyorlardı, bir de o küçücük kıza baktım, daha 5,5 yaşındaki o küçücük kız çocuğuna; o çok daha duyarlıydı. Siz hep diyorsunuz insan küçücük çocuktan da birşeyler öğrenebilir diye! Gerçekten de öğreniyor. Benim de böyle hassas, duyarlı bir kız çocuğum olsun isterdim. Kısmet, hayırlısı. Kuzenim bana derdi ki küçükken bazen “herşeye ağlanırmı, sen de nekadar hassassın”derdi. Şimdi bakıyorum o ufacık kızı nasıl hassas, merhametli, herşeyden etkileniyor. Doğum gününde, pastasını üflerken insanlar karşısına geçmiş onu alkışlarken gözleri doluverdi, sonra da bir baktım mutfağa gitmiş insanlardan kaçıp kimse görmesin diye orada ağlıyor, o küçücük şey nasıl duygulanmış karşısında kalabalık insanlar o pasta üflerken onu alkışlıyor diye, kimbilir ne hissetti de duygulandı, gitti tek başına mutfağa da gizli gizli ağladı kimseye göstermeden. Sonra ben yanına gidip de “niye ağlıyorsun Doğa’cım, Allah nice seneler nasip etsin sana inşallah, bu duygular ne güzel duygular, ağlama” dediğim zaman bana “bu konudan bahsetmek istemiyorum” diyerek gözlerini ovuşturması. Allah ne güzel yaratmış. Hayat gerçekten de zıtlıklar üzerine kurulu sizin de hep dediğiniz gibi. İnşallah çok güzel bir konferans günü geçirirsiniz. Kalbim sizinle ve oradakilerle olacak. Sevgi ve saygıyla ellerinizden öpüyorum.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :