Çok sevdiğim Büyüğüm,

Bugün Çanakkale Zaferinin yıldönümü. Bu destanla ilgili ne zaman bir şey dinlesem, veya okusam; çok farklı bir ruh hali sarıyor beni. Zannedersem duyan, düşünen her insanda bu böyledir. Çünkü bu güç, neredeyse bir yüzyılı geride bırakmasına rağmen, tazeliğinden hiçbir şey kaybetmeyen o manevi atmosferin etkisiyle oluyor.

Herkes duymuş, veya okumuştur. Bombasırtı olayı bu destanın küçük bir temsilidir. İnsan yüzlerce kez okusa, ardısıra gelen okumasında yine heyecanlanıyor, o mübarek şehitleri minnetle anıyor...

Müsaadenizle aşağıya ekliyorum. Olayın şahidi, anlatan Atatürk;

“Bombasırtı vak’asını anlatmadan geçemeyeceğim. Siperler arasında mesafe sekiz metre,  yani ölüm muhakkak… Birinci siperdekiler, hiçbiri kurtulmamacasına kâmilen düşüyor. İkincidekiler onların yerine geçiyor… Fakat ne kadar gıpta edilecek bir itidal ve tevekkülle biliyor musunuz?... Öleni görüyor, üç dakikaya kadar öleceğini biliyor, hiç ufak bir korku ve endişe göstermiyor, sarsılmak yok… Okuma bilenlerin ellerinde Kur’an-ı Kerim, cennete gitmeye hazırlanıyorlar. Bilmeyenler Kelime-i şahadet getirerek yürüyorlar. Bu, Türk Askerindeki ruh kuvvetini gösteren şayan-ı hayret ve tebrik bir misaldi. Emin olmalısınız ki, Çanakkale Savaşlarını kazandıran bu yüksek ruhtur.”

Bir nebze de olsa, Fatihalarla, Yasinlerle, okuduğumuz Kur’an-ı Kerim’lerle o büyük insanları anmak, hem de en büyük saygıyla, edeple anmak nasip olsun. Amin.

Hürmetle Ellerinizden öper, cümle dostların cumalarını tebrik ederim.