Sevgili Büyüğüm, Canım Hocam, öncelikle tüm dostlara ve Size gönül dolusu sevgilerimi sunarım.

Yine uzun süredir yazamasam da siteyi gün begün olmasada takip ediyorum.Siz nerde biz orada, Allah ayırmasın. İçimden çok şeyler geçiyor,yazmayı düşünüyor, fakat sonra vazgeçiyorum, ben de diğer dostlarım gibi değerli vaktinizi almamak Sizi yormamak adına geçmiş yazılara dönüp buluyorum cevapları.. Fakat hep yine insanoğluyuz aciz kuluz, bir plak gibi başa dönüp duruyoruz gibi geliyor bana, ya da ben öyleyim. Bazen o kadar kolay geliyor ki yapmamız gereken bazen de kaf dağının ardına gizleniyor ulaşamıyorum  sanki.. Bazen öyle bir karamsarlık kaplıyor tüm içimi, bazen de tüm dünya sırtımda olsa nolur freahlığı geliveriyor. İnsan olmak bu belki de.. Bazen hiçbir şeye alınmaz kırılmazmışım gibi geliyor, koca dev yürekliymişim gibi oluyorum, bazense incecik kırılgan bir cam gibi dağılıveriyor o yürek.. Demek diyorum daha çook yenecek ekmek var fırında:) Hazır konu kırılganlığa gelmişken, izninizle bir sualim olacak.. Bazen ikilemde kalıyor insan, nereye kadar affetmeli, nereye kadar dayanmalı yürek.. İnsan her şeyi mi affetmeli.. Ben böyle biriyim acaba doğru olan bu mu?? Her şey den kastım başıma çok şükür büyük felaketler gelmedi fakat benim için konuşan beni sevmeyen bazen bana ima yollu hakaret eden ya da arada kıran veya üzen insanları da seviyorum ben hatta ve hatta üzülüyorum cidden onlara, kimseye karşı kin duyamıyorum.. Tüm insanlığı seviyorum,tüm canlıları, hepsine yüreğimde yer var.. Evet hoşgörü herkese mi yoksa bazıları için kısıtlı mı olmalı?

Sizi çok seviyorum, o pamuk ve mübarek ellerinizden öpüyorum, tüm insanlığa selam ve saygılar.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :