Sayın Merve Hanım,

20.4.2011 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, asıl kabahat annen olacak o kadında. Yaşı büyümüş, anne olmuş ama hiçbir şeyin farkında değil. Ver yesin, ört uyusun, derdi babannem böyleleri için. Ben ilkokul ikiden itibaren okuldan eve gelirdim. Sabahçı idim. Öğleyin dersimiz biterdi. Sobayı yakardım. Külünü dökerdim. Ertesi günün odun, kömür, çırasını hazırlardım. Hala sol elimin baş parmağında iki santimlik yaranın izi vardır. Sonra evi süpürürdüm. Toz alırdım. Sonra çarşıya çıkardım. O gün ne pişecekse ben karar verirdim. Onun malzemelerini alırdım. Diyeceksin ki ilkokul ikideki çocuk çarşıya mı çıkar? Çıkar ya. Altı yaşındaydım, kötü mal sattıkları için bir fırını, bir bakkalı birer ay süreyle kapattırmıştım. Çarşıya çıktığım zaman esnafın benden ödü kopardı. Küçük müfettiş geldi derlerdi. Bilirlerdi ki tepem atarsa onları da kapattırırım. Alış verişten sonra eve gelirdim. Eğer akşama kurufasulye, nohut gibi bir şey pişecekse onları haşlanmaları için sobanın üstüne koyar annemin gelişini beklerdim. Annem lisede edebiyat öğretmeniydi. Sabah gider akşam gelirdi. Sonra oturur, derslerime çalışırdım. Hem sınıf birincisi, hem okul birincisiydim. Annene hayret ediyorum. Çocuğuna hiçbir şey vermiyor. Kendisi gibi eşek yetiştiriyor. O çocuktan yarın hayır gelmez.

Gelelim sana. Sen havai, aklı başından bir karış havada, tembel, uyuşuk, miskin bir kızsın. Lütfen silkin. Yarın bir hayat mücadelesine girişeceksin. Böyle gidersen ayaklar altında ezilirsin. Ne demek facebook! Orada ne arayıp da bulacaksın? Senin gibi salaklar, tembeller oraya üşüşüyor. Lütfen bu kafanı değiştir. Bu gidişle yarın ya hizmetçi olursun, ya da belediyenin helasını temizleyen bir uşak. Silkin! Kendine gel. Mesuliyetlerine müdrik ol. Tembelliği bırak!

Diyeceklerim bu kadar.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :