Değerli Büyüğüm,

Gerçekten yıllardır içinden çıkamadığım bir mutsuzluk ve sıkıntı yaşıyorum sanki çabaladıkça daha da batıyorum. hatta artık ölmeyi istediğim anda internette benimle aynı durumda olan insanlar nasıl çözüme kavuşmuş diye araştırırken sizin sohbetlerinizi buldum. Adeta içim huzurla doldu.o yüzden sizin değerli fikrinize hayatım kadar ihtiyaç duyuyorum. Öncelikle bizimle bu tür güzel düşüncelerinizi paylaştığınız için gerçekten çok teşekkür ederim.Allah sizleri başımızdan eksik etmesin.

Derdimi düzgünce anlatmak biraz uzun sürecek bu yüzden affınızı diliyorum. içinden bir türlü çıkamadığım sorunum 8 yıldır yaşadığım 2 kişilik yalnızlığım. 28 yaşındayım, üniversite yıllarından itibaren tanıdığım - 8 yıldır bir erkek arkadaşım var, şartlar el verdiğinde evliliği planladığımız bir arkadaşım. ailelerimiz, akrabalarımız kısacası çevremiz bu arkadaşlıktan haberdar. Herkes bize imrenerek bakıyor ve bir an önce evlenmemizi bekliyor. Lakin benim tarafımdan olay pek de imrenilecek durumda değil.

ikimiz de saygılı, sevgili ve aynı düşüncelerde olan insanlarız. Ama aynı şehirde olmamıza rağmen beni sadece hergün telefonla arıyor, konuşması çok sevgi dolu olmasına karşın 1 dk yı geçmiyor kapatıyor. bir işim düştüğünde ısrarlarımla haftada 1 geliyor, en fazla yarım saat görüşüyoruz ve gidiyor. ve geriye kalan zamanlarda görüşmüyoruz. oysa benden önceki kız arkadaşı yüzünden yurt dışı tahsilini yarıda bırakıp Türkiye'ye geri dönmüş ve arkadaşı sonra anlaşamayıp onu terketmiş. Oysa benle aynı şehirde oturmasına rağmen haftada 1 kez benim ısrarımla görüşüyoruz.

yalnız yaşıyorum ve yine İstanbula gelişim çalışmanın yanısıra o burda yaşadığından bana destek olacağı ve yalnız kalmayacağım düşüncesiydi. ama az önce anlattığım gibi hiç yanımda olmuyor hiçbir paylaşımda bulunmuyoruz, nasılsın, iyi misin harici bir konuşmamız olmuyor ne sevincimi ne üzüntümü biliyor. elbette ilk 1, 2 yılımız böyle değildi neredeyse hep birlikteydik ama son 6 yıl o ayrı ben ayrı yaşıyoruz. çok sosyal biri ve neredeyse hep dışarda ama ne gittiği yere beni götürüyor ne teklif ediyor, hep arkadaşlarıyla oluyor. çocukluğumdan beri hayalini kurduğum üniversite mezuniyet balosuna bile benimle gitmeyişi hala içimi çok acıtıyor. benden utandığını bile düşündüm ama gerçekten güzel bir kızım, veterinerim, yeterli bilgiye ve görgüye sahibim hatta ondan daha fazla. dolayısyla bu ihtimal de ortadan kalkıyor.

bu 8 yılda defalarca belkide 100 lerce kez (abartmıyorum) ondan ayrılmayı istediğimi çünkü beni sevmediğini, ilgilenmediğini ve bir paylaşımda bulunmadığımızı söyledim. ağladı,yalvardı ve beni çok sevdiğini söyledi. bu şekilde devam edemeyeceğimi söylediğmde ise düzeleceğine söz vererek bir şans istedi ama sonuç hep aynı. Artık ayrılalım dediğimde zaten ciddiye dahi almıyor hemen ertesi gün arayıp hiç bir şey olmamış gibi konuşuyor. çünkü 100 lerce kez ayrılalım dedikten sonra barıştık. ben artık çok yoruldum. 8 yıl boyunca, gençliğimin en güzel yıllarını yapayalnız geçirdim. okuldan eve evden okula bir hayatım oldu. o gezdi dolaştı ben evde yapayalnız ağlayıp sızlayıp ondan bunların intikamını alacağım günün gelmesini bekledim. ailem onu çok sevdiği için hep korudu. onun gibi dürüst, güvenilir birinin bulunamayacağını söyledi ama şimdi annemde halimi görüp beni anlamaya başladı ve o da baktın olmadı ayrıl diyor. Lakin bu o kadar da kolay olmayacak. 8 yıl, onunla kurulan gelecek umutları, hayaller...

  Değerli Büyüğüm, o çok güvenilir, saygılı, sevilen kısacası güzel ahlaklı biri, benide sevdiğini söylüyor ama anlattığım gibi ben hep yalnızım. o sadece lafta var. onun için bu şehre taşındım ayrılırsam yapayalnız kalacağım bunun korkusu yüzünden zaten yıllarca ayrılmak istediysem de hep barışma tekliflerini kabul ettim. onun kadar iyi huylu birini bulamama korkusuda cabası ama onunla paylaşımda bulunmadığımız sürece bu özelliklerinin bana pek de faydası yok. onun gibi değerli bir insanı kaybetmek istemememe rağmen artık bu yalnız bırakılma eziyetine dayanamıyorum. onu defalarca uyardım artık düzeleceğine de ümidim yok. bu davranışları ondan çok ama çok soğumama neden oldu.sizin şu yazınızı okudum

 ' eşiniz görmek istediğiniz gibi değilse onu değiştirrmeye çalışın, bunun için kadınca güzelliklerinizi kullanın, onun ruhunun derinliklerine inmek için gayret gösterin, içini güzelliklerle, yaşama sevinci ile doldurun. Bu birlikte güzel bir müzik dinlemekle de olur, bir anınızı ona anlatarak da olur, birlikte bir şiir okuyarak da olur, olur, olur...'

ama maalesef bunları yapabilmek için ilk önce onunla görüşmemiz gerekiyor oysa ben onu çok az bir süre görüyorum o süre içerisinde hep çabalıyorum, 7 yıldır anlatıyorum ama nafile.

değerli büyüğüm bu kişi benimle evlenmek istiyor ama ben böyle ilgisiz bir insanla nasıl evlenirim? eğer evlenirsem bir ömürlük yalnızlığa evet demiş olacağım herşeyi boşverip sadece mantıklı düşünüp sevilmeyi, ilgiyi bir yana bırakıp sadece değerli, güvenilir, görüşmesek de bana çok yardımı oluyor diye ve bu kadar iyi insanı bir daha bulamam diye evlenmeli miyim? ve yine en büyük sorun ayrılırsam hayatıma girecek yeni kişiyi sevebilir miyim? ya o da böyle ilgsiz olup bir de kötü huylu olursa?

biliyorum çok uzun oldu ve değerli vaktinizi çaldım ama size olabildiğince anlatmak istedim, artık çok sıkıldım, çaresizim ve ve gerçekten artık hayatıma bir yön vermek için seçim yapmam gerekli. ama ne yapacağımı bilemiyorum. babam, ben 12 yaşındayken vefat etti. bir baba gibi düşünüp benide kızınız olarak görmenizi ve bir tavsiye vermenizi istiyorum. Sizin değerli görüşlerinize çok ama çok ihtiyacım var.. şimdiden çok teşekkür ediyorum. ellerinizden öpüyorum.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :