Sayın Şeyma Murat,

2.6.2011 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, kendin söylüyorsun. Eğer kafam kızıp da istifa edersem benim bu yerime girmek için kuyruğa girenler var diyorsun. Değerli yavrum, daha iyi bir iş buldun da çıkmadın mı, niye kendini yıpratıyorsun? Ben senin yerinde olsam bulduğum işe her gün, her saat şükreder, önümdeki işi en iyi yapmaya çalışırım.

Değerli yavrum, boşuna kendini üzüyorsun. O kadroya geçenleri kıskanıyorsun. Ne yapalım, benim de nasibim buymuş, niye demiyorsun? Ben senin yerinde olsam önümdeki iş için hep şükrederim. Gazetelerde okuyoruz, Adana Belediyesine çöpçü alınacakmış, müracaat edenlerin çok büyük çoğunluğu üniversite mezunu imiş.

İstanbul Belediyesine itfaiyeci alınacakmış, müracaat edenlerin yüzde sekseni üniversite mezunu imiş. Bir gün İstanbul’da oturduğum semtteki bir fırına ekmek almak için gittim. Selamiçeşme Camii’nin karşısındaki bir fırındı, sırtında un çuvalı taşıyan bir genç dikkatimi çekti. Yaklaştım, “Yavrum,” dedim, “sen hangi okulda okudun? “Efendim,” dedi, “Fen Fakültesinin fizik bölümünden birincilikle mezun oldum. Üç yıl iş aradım, bulamadım. Bu işi gazete ilanıyla buldum. Patron sordu: “Okuman, yazman var mı?” “Hayır,” dedim. “İşte,” dedi, “tam bizim aradığımız adam. İşe başladım. Sizden ricam sakın tahsil durumumu patrona söylemeyin. İşimden olurum.”

Sevgili yavrum, memleket realitesi bunlar. Ben hayali görüntüler anlatmıyorum. Şimdi sen Allah’ına şükredip önündeki işi en güzel şekilde yapmaya çalışacağına hayatı kendine zehir ediyorsun. Vazgeç bundan yavrum. Ağzına cam parçaları sokma. “Çok şükür Yarabbi,” de. “Benim de bir işim var. Ekmeğimi kazanıyorum.”

Değerli yavrum, benim söyleyeceklerim bu kadar. Sevgiyle gözlerinden öpüyor, selamlarımı ve saygılarımı sunuyorum.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :