Sevgili Sabri Baba,

Gönül dostları ve Çiğdem abla hayırlı günler dileyerek,

Yüksek müsaadelerinizle. 

Efendi hani sen hastaydın!

Allah dostlarından biri, yaşadığı bir hâdiseyi şöyle anlattı sevdiklerine:

Bir gün hasta olmuş yatıyordum ki, kapı çalındı birden. Koşup açtığımda sevdiğim bir dostumu gördüm eşikte. O anda öyle çok sevindim ki, unuttum hastalığımı.

Güler yüzle içeri alıp, gâyet neş’eli bir sohbete başladık. Sanki iyileşmiştim. Ve sanki hiç hastalığım kalmamıştı. Doyasıya sohbet ettik, güldük, söyledik.

Yine neş’e ve sevinçle uğurladım kendisini. Fakat o gittikten sonra, bizim hanım bir hışımla geldi ve dikildi karşıma: Efendi sen ne biçim adamsın?

Hayrola hanım, ne oldu ki?

Hani sen bugün hastaydın?!

Evet, hem de çok hastaydım.

Hastasın ama arkadaşın gelince, nasıl da birden iyileştin ve nasılda pür neşe konuşuyordun öyle.

Haklısın hanım. Ama böyle davranmaya mecburdum.

Nedenmiş o?

Adamcağız beni özlemiş de gelmiş. Ne hakkım vardı hastayım deyip de onu üzmeye. Onun için öyle neş’eli olmaya çalıştım. Nitekim büyükler;“Mü’minin kederi kalbinde, neş’esi yüzündedir” buyurmuşlardır.

Saygıyla ellerinizden öpüyorum.