Sayın “Bahçıvan”,

3.7.2011 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, bir kural vardır, insan kendine hangi gözle bakıyorsa çevre de öyle bakar. Bir kimse “ben artık elli yaşını geçtim, benden ne köy olur, ne kasaba, benim işim bitti”, derse çevre de ona o gözle bakar. Kendini pili bitmiş hissedene hiçbir zaman çevre saygı duymaz. Demek ki bütün mesele insanın son nefesine kadar daima bir çalışma ortamı içinde kendini bulması. Meşgale o kadar çok ki sayacak olsak on binleri bulur.

Ben emekli oldum, yarım saat içinde emekli işlemim bitti. Emekli karnesi verdiler. Teşekkür ettim, ayrıldım emekli sandığından. Sokağa çıkar çıkmaz “Bak Sabri,” dedim, “şu andan itibaren senin için yeni bir hayat başlıyor. Emeklilik sadece bir işlemdi. Oldu, bitti. Ve o andan itibaren yeni hayatım başladı ve bu çalışmalarımın sonunda on iki cilt kitap yayınladım. Allah’a sonsuz şükürler olsun. Bu kitapların ne Türkiye’de, ne dünyanın herhangi bir yerinde benzeri yok. Onların kıymetini bugün bilen bilir. Ama yarın bütün dünya dillerine çevrilecek ve başucu kitabı olacak, Allah nasiberderse.

Değerli yavrum, ben bunu yaptım. Başkası başka bir şey yapabilir. Ama benim işim yok, ben parazit bir adamım diye ortalıklarda dolaşırsa çevre de ona öyle bakar. Bu bir realite. Değerli yavrum sen şimdiden kendini o günlere hazırla. Bir tek dakikan bile boş geçmesin. Hayat çalışmadan ibarettir. Anadolu’da bir söz vardır: “Boş duranı Allah sevmez” diye.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :