Muhterem hocam

Ramazan ayının sizin ve tüm gönül dostları için hayırlara vesile olmasını dilerim.

Evvel zaman içinde iki şair ahbap Mehmet Celal ile Faik Esad, Beylerbeyi’nde bir dostun iftar davetine icabet için yola koyulmuşlar, fakat iftara daha saatler varmış. Bunun üzerine iki arkadaş; camiye gidelim, vaaz dinler, vakit geçer düşüncesiyle Beylerbeyi Camii’ne gidip bir tarafa oturmuşlar.

Vaiz kürsüde cehennemden bahsetmekteymiş. Etrafa yıldırımlar savurup şimşekler çaktırmakta, zebaniler, alevler, katran kuyuları dedikçe cemaat dehşetle titremekte,hüngür hüngür ağlamaktaymış. Faik Esad ile Mehmet Celal ise vaizi sakin ve sükunet içinde dinliyormuş. Ağlayanlardan biri, gözyaşlarını silerek Faik Esad’ın sırtına dokunmuş ve kısık sesle;

-Yahu bizim ağlamaktan ciğerimiz sökülüyor, gözümüz dışarıya akıyor sizde ise hiçbir elem işareti yok,nasıl oluyor bu? demiş.

Şair cevap vermiş:

-Efendim biz bu mahalleden değiliz, yabancıyız, misafirliğe geldik de !

Bu nüktedan cevap aslında ilginç bir gerçeği de hatırlatmıyor mu? Zebani görmek için cehenneme gitmeye gerek yok, bu dünyayı da cehenneme çeviren epey dünya zebanisi var her yerde. Bu dünyada huzur ve sükunet bulmanın bir yolu da bu şairler gibi biz bu dünyaya misafirliğe geldik, biz misafiriz demek değil mi?

Saygı ve sevgilerimle

Öğrenci