Merhabalar kıymetli büyüğüm,

Benim eşim astsubay ve doğuya tayinimiz çıktı şu an doğudayız. 6 yıllık evliyim birde 4 yaşında kız çocuğum var. evlenirken sadece eşimin asker olduğunu düşünüyordum. oysa zaman geçtikçe benim de çocuğumun da asker olduğunu farkettim.her şeyimiz kısıtlı ve sınırlı. özellikle doğuda korka korka yaşamak. eşin her işe gittiğinde acaba sağ dönecekmi diye beklemek... bilmediğin bir şehire insanlarına alışmak. bunlar beni çok yıprattı. eşimle evlenirken benim çalışmama izin vermemişti ama ben ona tamam deyip yine de iş aramıştım ama bulamamıştım. şimdi çalışmıyorum. çok bunalıyorum. gittiğim her yerin farklı bi kültürü var.ücra bir yerde lojmanda tek başıma bitek kadın olarak 3 yılımı geçirdim. şimdi doğudayım. yine evde kapalıyım. çocuğum her çocuk gibi sokaklarda gezip oynayamıyor.evde kapalı.hiççocuk arkadaşı yok. benim yaptıklarım da hep aynı, temizlik yap bulaşık yıka çocukla ilgilen. sürekli yer değiştirdiğimden hiç dostum olmadı. canım sıkıldığında gidebileceğim kimsem yok. tek bildiğim eşim. kendi memleketimi baba evimi çok özlüyorum. asosyal bir insan oldum. kardeşlerim hep uzakta telefonla da olmuyor. bu yalnızlıktan çok sıkıldım. herkes rahat rahat uyurken ben kaç geceyi yalnız eşimin sağ dönüşünü bekleyerek geçiriyorum. evde tek başıma. kızım ve ben. bu hayatı yaşamak için mi o kadar okudum. bekarken ne kadar sosyaldim. arkadaşlarım vardı. bir yerde buluşup sohbet etmek ne iyi gelirdi. belki de kendimi ait hissetmediğim bu hayatı yaşamakla yükümlüyüm. ama bir çiçeği nasıl ait olduğu topraktan alıp başka bi toprağa dikersinizde solar ya ya bende öyleyim. soluyorum ama yaşıyorum.

Sizce ne yapmalıyım, ayrıca lütfen bana dua edin...

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :