Çok sevdiğim Büyüğüm,

Müsaadenizle beni çok etkileyen bir olayı paylaşmak istiyorum.

Kardeşim ile alakalı bir olay bu; şimdiki yaşına kadar yemek konusunda takıntıları vardı. Çok şükür, Allah'ın müsaadesi ile zamanla azalıyor, azalacak... Örneğin bir yemek çok hoşuna gitse bile onu yemek istemiyor. Durum değişikliklerini kabullenmede sıkıntıları oluyor. Oturma odasının koltuk düzeni değişse, bunu neden yaptığımızı soruyor, eski halinin daha iyi olduğunu belirtiyor.

Bu durum yıllar içinde onun sınırlı çeşitte yemekler yemesi gibi bir durum oluşturdu. En çok sevdiği şey de Ekmek-Peynir-Domates. Bu üçlüyü o kadar çok seviyor ki, tarifi zor. Dünyanın en güzel aşçıları tarafından yapılmış en güzel bir yemek olsa, tercihini yine Ekmek-Peynir-Domatesten yana kullanır...


Allah'ın hikmeti, ve gönülden devam etmesini istediğim bir şey, Ramazan ayının başından beri müthiş bir namaz kılma iştiyakı ile doldu. Örneğin çalışma masasında çalışıyorken ezan okunsa, gelir, "Sami ağabey, haydi öğlen namazını kılalım ezan okundu" demeye başladı. Bu durum sabah namazlarını da kapsayacak şekilde devam ediyor. Çok şükür. Bir iki namazdan sonra ona cemaat namazını öğrettim ve ben imam oluyorum, o da arkamda, beraber kılıyoruz. Bazen benden sevdiği zammı sureleri okumamı istiyor farz namazında. Memnuniyetle kabul ediyorum. Bir sabah namazının farzından sonra selam vermiştik beraberce. Küçük ellerini açıp dua etmeye başladı kısık sesle. Ve hiç unutamayacağım o seslenişi duydum ürpererek:

"Allah'ım, Somali'deki çocuklara Ekmek-Peynir-Domates gönder. Amin"


Hürmetle Ellerinizden öperim.