İBRETLİK BİR OLAY

Mehmet Akif Ersoy anlatıyor:

Her sabah Sultanahmed Camiine erkenden giden bir zat vardı. Mihrabın bir kenarında saçısakalı bembeyaz olmuş bu ihtiyar adam, ümitsiz bir şekilde durmadan ağlıyordu. Nihayet bir gün yanına sokuldum:

Muhterem, dedim. Allah’ın rahmetinden bu kadar ümitsizlik olur mu? Niye bu kadar ağlıyorsun? Bana:

Beni konuşturma. Kalbim duracak, dedi.Çok ısrar edince anlattı:

Ben Abdülhamid devrinde bir binbaşı idim. Anam babam vefât edince sadârete bir dilekçe gönderdim. Dedim ki “Mallarımız, gayrimenkullerimiz var. Bunların bir nezaretçiye ihtiyacı vardır. Kabul buyurulursa istifa etmek istiyorum”.Sadâret benim dilekçemi padişaha göndermiş. Bana doğrudan doğruya hünkârdan bir yazı geldi.“İstifa kabul edilmedi” deniyordu.Ben bir daha gönderdim. Yine aynı cevap geldi.Bizzat huzura çıkıp şifâhi görüşmek istedim.Ben o cehâlet ile padişahın huzuruna çıktım: Sultanım, istifamın kabulünü istirham edeceğim. Durumumuz budur, dedim.Derin derin biraz düşündü. İstifa etmemi istemiyordu. Yüzünden belli idi.Israrıma da dayanamadı.Öfkeli bir edâyla, elinin tersi ile:Haydi! İstifa ettirdik seni, dedi.

Ben dönüp işimin başına geldim.Gece mana aleminde orduların teftiş edildiğini gördüm.Resullullah Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem, Yıldız Sarayı’nın önünde duruyordu. Bütün Türk ordusunu teftiş ediyordu. Osmanlı padişahlarının ileri gelenleri orada idi. Abdülhamid edeple Fahri Kâinat Efendimizin arkasında duruyordu.Derken benim birliğim geldi. Başında kumandan olmadığı için darmadağınıktı. Nerede bunun kumandanı? diye sordular,Ya Resulullah çok ısrar etti. İstifa ettirdik, dedi. Resullullah (s.a.v.) da:"Senin istifa ettirdiğini biz de istifa ettirdik" buyurdular.Ben ağlamıyayım da kim ağlasın?

Saygı ve sevgilerimle

Öğrenci