Çok sevdiğim  değerli  büyüğüm sayın,  Sabri Babacığım ve kıymetli gönül dostları, en güzel duygularla sizleri selamlıyorum.

 Nefes dergisinin Eylül 2011 -24. Sayısında okumuş olduğum Yavuz CELEP Bey’e ait yazının bir bölümünü sizlerle paylaşmaktan mutluluk duyacağım.

Müsaadenizle..

Hayatta herkesin durduğu yer farklıdır. Fikirleri, inançları, alışkanlıkları, eğitim ve kültür seviyeleri, sosyal yaşantıları, ev-okul-arkadaş çevreleri, sosyal yaşantıları gereği içinde bulundukları roller. Herkes herhangi bir durum karşısında işte bu içinde bulunduğu durumlara göre kendini ifade eder. İşte ifadenin şekli ve içeriği bu durumlara bağlı kaldığı zaman iletişimde başarısızlık ve çatışma başlar. Bunun önüne geçebilmek için, önce karşımızda bir dağ olduğunun bilincinde olmakla mümkündür. Bunun bilincinde olan kişi olaylara sadece kendi durduğu yerden yaklaşmak yerine, önce karşısındaki kişinin durduğu yeri kavrar, daha sonra “Kendi konumunu da kaybetmeden” kendisini ifade etmeye çalışır.

Hayatta var olan her rol bizim içindir ve biz her an herhangi bir rolü yüklenebiliriz. Bunun için çevremizdeki insanların hepsini anlamaya çalışmak zorundayız ki aynı rol içindeyken kendimizi ifade edebilelim ve kurduğumuz iletişim sağlam bir zemin üzerine oturabilsin. Belki de her şeyin üzerinde kendi kültürümüzün, medeniyetimizin güzelliğinin farkına varma çabası ile işe başlamamız gerekiyor. Zira öğrenmek için milyarlar harcayarak hakkında eğitimler aldığımız empati denilen süreci ve daha fazlasını, bizim medeniyetimiz üç cümle ile üstelik ücret istemeden bize sunmuş.

Buyrun, Hz Mevlana’ya gönül verelim:

·         Dünya, bir dağa benzer.

·         İyi olsun, kötü olsun, ne dersen onu duyarsın dağdan.

·         Bir güzel söz söyledim, dağ çirkin cevap verdi sanırsan imkan yok buna…

Hürmetle ellerinizden öpüyorum.

Cahide