sevgili sabri amca yazdığınız cevap için teşekkür ederim daha iyi anlatmaya çalışayım baştan başlıyorum istemeden evlendirildim ama evlenmemde büyük bir hayır vardı hamd olsun 16 yaşındaydım çok cahil ve korkaktım eşim 24 yaşındaydı bendende cahil di  2sene orda burda çalıştı sebat etmedi istanbula geldi helal haram pek bilmez  çok basit şeyler için bile yalan söyler  borç alana kadar 100 kere kapısına gittiği birini  100kere istetmeden geri vermez vardamı vermi yorum der bol keseden harcadığı için verecek parası kalmaz onun için öncelik yemek içmek gezmektir  bana göre namus şeref haysiyet  15 yaşındaki oğlumuz sabahlara kadar internet kafelerde gezerken o bir şey olmaz  ben gelince konuşurum deyip yan gelip yatar  beklenen konuşma bir türlü gerçekleşmez  4yaşındaki oğlunu internet kafeye çoçuk istiyor diye bırakır saatlerce onu bekleyen çocuk aramaya karar verir zar zor bulur  kızım oğlum şu günah bu ayıp derim o gizlice boş ver sen anneni ona söyleme der yapacaklarını yaparlar  boş ve gereksiz saçma konuşup durur  ama bir sorun olupta ondan yardım istediğimde  cevap vermez boş ver ir konuyu değiştirir  böylle bir konuşma hiç yaşanmamış gibi davranır ben bilmiyorda ondan herhalde der çözüm bulup ona söylediğimde  şöyle yapalım böyle yapalım dediğimde tamam hanım der ama gözümün içine baka baka ve bıyık altından gülerek aynen devam eder kirayı vermediği zaman kapıya gelen ev sahibi için ben şimdi gider konuşurum  deyip güya konuşmuş hiç sorun yokmuş ev sahibi idare edecekmiş der ertesi gün ev sahibi tekrar gelip bana bağırıp çağırır eşimin onunla hiç görüşmediğini söyler  bu gibi olaylar defalarca tekrar eder farklı bir yalanda bulamaz  görüştüm dedim işte inanmazsan inanma  der aklımın almadığı mantığımın kabul etmediği şeyleri tekrar tekrar yaşayıp dururum aklından zoru var galiba diye düşünerek empati yaparak onu anlamaya çalıştım  ona acıdım  doktor olmaya çalıştım olmadı mutlu değildim eşimle mutlu olmak istiyordum   onu değiştirmek ve geliştirmek istedim olmadı ben kabullenip oturayım dedim ben yokmuşum yaşamıyormuşum gibi hissettim onada dayanamadım sonunda herkes bildiği gibi yaşasın  diye karar verdim evliliğimiz boyunca  kendimi 5 çocuklu dul bir kadın olarak hissettim en yaramazlarıda oydu  sayesinde hayattan korkmuyorum ayaklarımın üstüne durabilirim inşaallah   ama ayrılmayı kabul etmiyor nekadar çok para verirsem okadar sevilirim diye düşünüyor ben meselenin para olmadığını onursuzca davranışlar olduğunu defalarca söylememe rağmen söylediklerimi hiç duymamış gibi davranıyor   bana göre yalancı sorumsuz arsız bir insan iyi yönleride yok değil  ALLAH razı olsun  ama artık onunla yaşamayı gönülden istemiyorum çünkü sevgi saygı kalmadı bende  etrafdaki ailelerinde yüzde 98 aynı olduğunu  da bu sebeple yanlış yollara sapıldığınıda  çocukların bu ortamlardan nasıl etkilendiğinide az çok biliyorum daha iyisine gelince  vardır illaki ama 4çocuğumu büyütmek zorundayım ve istiyorum  başka bir maceraya atılacak takatim yok cçocuklar beni fazlasıyla meşgul ediyorlar onları güzel yetiştirmeyi diliyorum ALLAH'tan.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :