Hayırlı akşamlar babacığım

Nasılsınız? Biraz önce sitenizdeki yeni mailleri okudum da dostluk konusundaki fikirleriniz dikkatimi çekti.

Kıymetli babacığım sizin zamanınızda nasıldı bilmiyorum ama şu anki üniversite yaşamında dostluklardan eser yok. Olsa da parmakla gösterilecek kadar az sayıda. Ben şu an 5. sınıftayım çoğu insan birbirlerinin yüzüne mecbur olduğu için bakıyor. İnsanlarda bir menfaat duygusudur almış başını gidiyor inanın. Ben 1. sınıftayken çok samimi olduğum iki kız arkadaşım vardı 2.sınıfın sonunda birisiyle aramızda bir anlaşmazlık çıktı. Konuşmaya çalıştım benim yüzüme bağırıp çekip gitti. O kadar üzüldüm ki o gece uyuyamadım. Bir gün sonra da annesi (teyzemlerimn numarasını biliyorlardı) teyzemleri arayıp benimle konuşmak istemiş sonra bana haber verdiler bende dışarı çıkıp ankesörlü telefondan aradım. Düşündüm ki bu insan belli bir yaşa gelmiş bizim yaptığımız hatadan dolayı bizimle konuşmak istiyor diye. Ama ne yazık ki kadın bana hayatımda hiç duymadığım laflar etti güya ben kızına çok kötü şeyler yapmışım. Telefonda deliler gibi bana bağırdı. Sonra ben de yüzüne kapatıp hakkımı haram etmiştim. Çünkü gerçekten hiç haketmediğim şeyler duydum.

Bir gün sonra da bu arkadaş diğerinin yanına gitmiş benim hakkımda olmadık laflar etmiş.Kız bana mesaj attı."Bir daha karşıma çıkma" diye.Ben bu olaya o kadar üzüldüm ki koskaca 2 senem hiç değmeyecek insanlar yüzünden ziyan olmuş dedim.Ama sonra düşündüm ki bunda da bir hayır vardır elbet dedim. Herşeyi Allah'a havale ettim birdaha da geriye dönüp bakmadım bile.Çünkü ben alınacak dersimi aldım artık üzülmemin hiçbir anlamı yoktu.

Ve geçen sene yani 4. sınıftayken bana mesaj atan, diğer arkadaşın dolduruşuna gelip beni bir kere bile dinlemeden yargılayan ve hiç düşünmeden silen kız benimle konuşmak istediğini çok yanlış yaptığını söyledi. İlk önce konuşmak istemedim değmez diye düşündüm ama sonra o sıralarda yaşadığım birtakım şeylerden dolayı pişmanlığın ne demek olduğunu biliyordum ve tamam dedim konuşalım. Bana haklı olduğumu fakat bunu çok geç anladığını söyledi bende hakkımı helel ettim ama artık seninle eskisi gibi olamam dedim. İçimde kin,nefret,öfke yok ama benden uzak dur dedim. Çünkü güvenim yoktu ona güvenemezdim.

Yani sevgili babacığım üniversite yaşamında güven ortanı denilen bir şey kalmadı.Birisi benimle konuşunca acaba neden konuştu? diyorum ne çıkarı var ki konuştu?

İlk yıllarda çok üzülüyordum. Hep sınıftaki arkadaşlarla güzel şeyler paylaşalım yıllar geçip gittiğinde geriye dönüp baktığımız zaman hep içimizi ısıtacak duygular,arkadaşlıklar kalsın diye istemiştim ama size biraz önce anlattığım gibi okadar çok olay yaşadım ki. Şu an ne diyorum biliyormusunuz sınıfta mezun olduktan sonra hatırlayacağım ya da değer verdiğim bir kişi bile yok. Çok acı ama malesef gerçek.

Ama çok şükür ki kaldığım yurtta bunun aksine benim hayatımda çok çok büyük yere sahip,gerçekten çok değerli insanlar var. Tesellim bu. En azından ümitliyim. Sınıfımızın öyle olması da belki bir sınavdı benim için. Ben artık alıştım. Gerçekten arkadaşlığın, dostluğun, sevginin,saygının, anlayışın, hoşgörünün ne demek olduğunu bilen insanları bulduğum zaman yakalarını hiç bırakmıyorum. Çünkü onları çok seviyorum.

Bize her konuda iyiyi,güzeli, Allah'ın yolunu gösterdiğiniz için size çok minnettarım babacığım iyiki varsınız. Hürmetle ellerinizden öpüyorum.Hayır dualarınızı eksik etmeyin. Allah'a emanet olun. Hoşçakalın.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :