Kıymetli Büyüğüm, Sevmeyerek, direnerek bir evlilik yaptım. Eşim hakkında çok ciddi tereddütlerim vardı. Ne insanlığını, ne dış güzelliğini, ne eğitimini tam anlamıyla beğeniyordum. Başlangıçta bir zaafla kendisinin gösterdiği ilgiye karşılık verdim. Sonra da karşı koyamaz bir hale geldim. Yaptığı duygu sömürüleri, tehdit edecek kadar gösterdiği kararlılık, bunlar karşısında benim ona acımam ve nihayet verdiği değişme ve uyum sağlama sözleri karşısında evlenmeyi kabul ettim. Bu evlilik benim kaderimmiş diyorum, devam etmeye çalışıyorum. Bir de ne kadar sevemesem de evliliğin bazı olumlu etkileri olmuştur üzerimde; bunları da reddedemem. Fakat içim açılmıyor, kalbim ısınmıyor bir türlü. Örneğin kendisini olduğundan uzun, olduğundan bilgili, kısacası farklı gösterme çabaları benim ona saygımı anında tüketiyor. Bazen kendisinden ve kendisi için olan haklı bir talebimi aylarca sonra tekrar etmek zorunda kalıyorum. Çünkü bir yandan aşk iddia ederken diğer yandan en küçük temennime bile direnebiliyor. Kendisinden ayrılmak için hayati bir sebebim olmadığı için cesaretim de olmuyor. Fakat açıkçası hayalimde hep başka meçhul biri vardır. Sanki seveceğim, sevileceğim ve başkasıyla mutlu olacağım. Bu düşüncelerimi ve bir türlü yaptıklarından ve karakterinden ötürü kendisini benimseyemediğimi kendisine de belli ediyorum. Kıymetli hocam, benim bu konuda nefsimin feveranları olabilir. Fakat insan nefsini alt etmek için sevmediği bir insanı sevmeye kendisini zorlamalı mıdır? Yoksa sevgisiz fakat medeni bir arkadaşlık halinde evliliği yürütmeli midir? Yoksa affedilemez derecede somut bir kusur olmasa da boşanmayı mı düşünmelidir? Teşekkür eder, ellerinizden öperim.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :