Sayın Nuray Hanım,

Efendim, 23 Aralık 2006’daki konferansım için (ama yalnız bu bir saatlik konferans için) bu soğukta, ta Belçika’dan kalkıp Ankara’ya kadar gelmeniz ve konferansa katılmanız beni o kadar mutlu etti ki sevinçten ağladım. Size nasıl teşekkür edeceğimi bilemiyorum. Kalbimde öyle asil, öyle yüce duygular bıraktınız ki sanki sizin gelişinizle insanların çocukluk günlerinden beri kalbimde açtığı yaralar, ıstıraplar, çileler bitti. Sanki beni yeniden hayata döndürdünüz. Yaşadığım yıllar içinde insanların elinden öyle acılar çektim ki, o kadar yanlış anlaşıldım, o kadar kaba muammelelere maruz kaldım ki sanki bazı kimseler beni yıpratmak, çökertmek, yok etmek için yarışa girmişlerdi. Direndim, direndim, yıkılmak üzereydim ki siz çıkageldiniz. Bu gelişiniz temiz, nezih, bembeyaz duyguların bir anıtı gibi oldu. Sanki “Dayan Sabri bey, arkanda ben varım” der gibiydiniz. Allah sizden razı olsun. Allah iki dünyanızı cennet etsin. Artık hayat yaşanmaya değer. Konferans yerine o kadar yakın olup da hiç oralı olmayan ama nedense dost görünme konusunda yarışa giren kimselerin yanında sizin yaptığınız hareket kelimelerle ifadesi mümkün olmayan bir incelik, bir zarafet, bir estetik anıtı gibiydi. Size yeryüzünde teşekkürü ifade eden kelimelerden bir buket sunsam kabul eder misiniz? Tekrar görüşmek dileğiyle kıymetli maillerinizi bekliyor, selam, sevgi ve saygıların hiç bitmeyecek olanını sunuyorum.

Sabri Tandoğan