Sayın Fatmagül Hanım,

25.12.2006 tarihli mailinizi aldım. Kıymetli yavrum, gösterdiğin yakınlık beni çok duygulandırdı, ağlattı. Ben sana gösterdiğim yakınlığı çevremdeki herkese gösterdim. Ama çoğunluk tarafından hiç anlaşılmadım. Bunu sadece Yüce Rabbimizin bir imtihanı olarak kabullendim. Hayata başladığım ilk günlerden itibaren gördüğüm anlayışsızlıklar, maruz kaldığım haksızlıklar karşısında kendime dedim ki “Bak Sabri, bunlar son nefesine kadar seni hiç ilgilendirmesin, başkaları seni ister sever, ister sevmez, ister beğenir, ister beğenmez. Bunlarla hiç ilgilenme, zaman kaybetme. Senin vazifen sadece ama sadece ottan Allah’a kadar, yerdeki kum tanesinden gökteki Samanyoluna kadar tek istisna olmadan insanları, hayvanları, bitkileri, eşya ve cemadatı sevmek, kucaklamak, baştacı etmek. Sen kainattaki her zerreyi sevmekle yükümlüsün. Bağrına basmakla yükümlüsün”. Ve bu sözüme hayat boyunca sadık kaldım. Artık hayatım yalnız sevgiden ibaret. Beni sevmeyen, bana diş bileyen, arkamdan küfreden insanlara da sabah akşam dua ediyorum. Allah’ım diyorum onların iki dünyalarını da cennet et. Onlara sağlık, mutluluk ve afiyet ver. Çocuklarının mürüvvetini göster. Onları çevrelerinin en çok sevilen, sayılan, el üstünde tutulan, itibar sahbi olan kullarından eyle.

Sevgili yavrum, hepimiz, her an tek istisna olmadan sınavdan geçiriliyoruz. Ama şu şekilde, ama bu şekilde sınavdan geçmeyen bir tek kişi yok. İnsanlar sırat köprüsünü yüzlerce yıl düşünmüşler, hayali körüler kurmuşlar. Bütün bunlar boşuna bir emek değil mi? Sırat köprüsü her an, son nefese kadar içinde yaşadığımız bu hayat değil mi? Biz bu dünyada yaşadığımız sürece herşeye rağmen, bütün anlayışsızlıklara, bütün sıkılan yumruklara rağmen hayatımızı edep içine, tevazu içinde, incelik ve zarafet içinde sabır, şükür, kanaat içinde yaşarsak, “Ya hayır söyleyip, yahut susarsak”, kalbimizi her an yeni doğmuş bir çocuğun kalbi gibi tertemiz tutarsak, iki günümüzü birbirine eşit tutmamak için son nefesimize kadar ölesiye çalışırsak ne kaybederiz? Parola hep ileri, daima ileri olacak. Sendelediğimiz, düştüğümüz yerden daha büyük bir aşkla kalkıp mücadelemize devam edeceğiz. Yunus ne güzel söylemiş,

“Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz” diye. Değerli yavrum, bütün günlerin sağlık, huzur, mutlulukla dolsun. Allah’ın bütün güzellikleri senin, eşinin ve çocuklarının üzerine olsun. Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :