Çok değerli büyüğüm Sabri bey. Ellerinizden öperim. Dün sabah babaannem vefat etti. Babaannem, çok mübarek bir insandı. Beni çok severdi. Namazlarını kaçırmazdı. Az yerdi, az uyurdu, az konuşurdu. Okuma yazması yoktu. Yaşı doksanın üzerindeydi. Onun evine gittiğim zamanlar, içimi tuhaf bir huzur kaplardı. Pek konuşmazdı, bir köşeye oturup tespihini çekerdi. Sabri bey, o evdeki eşyalarda mistik bir şeyler gizliydi sanki. Kelimelerle ifade etmesi kolay değil. Hem o, hem de onunla beraber oturan halam dünyevi meselelerden ellerini eteklerini çekmişlerdi. Belki de bu yüzden kullandıkları eşyalar da onlardaki bu elektrikten etkilenmişti, kim bilir. Oturma odasında yeşil pikeyle örtülü bir sedir vardı. Onlarda kaldığım gecelerde o sedirde uyurdum. Normalde sert bir sedirdi. Ama ben o sedirde ömrümün en rahat uykularını uyurdum. Akılla açıklayamıyorum. Ama bu böyleydi. O ev, cennetin ta kendisiydi. Duvarda kahverengi bir duvar saati vardı. O saate bir dakika aralıksız baksanız içinize bir ferahlık, bir rahatlık doğardı. Evin hemen her eşyasında böyle bir özellik vardı. Allahın rahmeti, peygamberin şefaati üzerine olsun. Dün akşam babaannemle güzel anılarımı düşünürken hüzünlenir gibi oldum. Bir yandan da şarkı dinliyordum. İçimden bir ses dedi ki, işte Kenan şimdi bu söylenen şarkı, babaannenin sana son sözleri, iyi dinle: HER SABAH UYANDIĞINDA BENİ FARZET YANINDA, BÖYLECE KOLAYLAŞIR HERŞEY BİRDEN, BAKARSIN GELİRİM ANİDEN. Sayın büyüğüm, söyleyeceklerim bu kadar. Sağlığınıza duacıyım. Tekrar ellerinizden öpüyorum.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :