Efendim, Nejla hanım ile biz, yıllarca komşuluk yaptık. Yıllarca Nejla hanımdan komşu sevgisinin en güzel örneklerini gördük. Ne zaman bir yemek pişirse, boğazından geçmez. Bize de getirirdi. Hele Antalya'ya gidip geldiği zamanlar Antalya'nın o meşhur beyaz barbunyasından pişirir, bize de getirirdi. Rana'yla Nejla hanımın bu eşi bulunmaz dostluğu karşısında gözlerimiz yaşarır, Allah'a şükrederdik.

Nejla hanım derdi ki; Herkesin bir doğum tarihi vardır. Benim iki doğum tarihim var: 1. Annemden doğduğum yıl. 2. Sabri Bey'le tanıştığım yıl...

Aynı kitapları okur, aynı duyguları paylaşırdık.

Sonra alem değişiverdi. Ne olduğunu ben de anlayamadım. Nejla Hanım bizden uzaklaştı.

5 aydır hastahanede yatıyorum. Bir kere ziyaretime gelmedi.

Aylar var ki, Vahap Bey'de ne ziyarete geldi, ne bir telefon açtı. Ona da bu kadar üzülmedim. Çünkü bekliyordum.

Hastahanede yemek çıkıyor, yiyemiyorum. Yalnız, eksik olmasın Hatice Hanımın getirdiği çorbayı içiyorum.

Geçen gün yanımdaki arkadaşlar dediler ki; "Efendim bu böyle olmaz, biraz gıda almanız lazım. Nejla Hanım'a telefon edelim. Sizin sevdiğiniz Antalya barbunyasından pişirsin. Biz gidip alalım." Telefon edip söylediler. Nejla Hanım, inanlmaz bir gurur, kibir içinde, bugün yapamam, öğleden sonra dışarı çıkacağım, yarın salı sabahtan çıkacağım, ancak çarşamba günü yaparım dedi. Telefonun hoparlörü açıktı. Bu sözleri öyle bir hava içinde söyledi ki; bir anda dünyam karardı.Bütün ışıklar söndü. Bugüne kadar olan hayatım içinde bu kadar üzüldüğümü hatırlamıyorum. Çocuklar gibi hıçkıra, hıçkıra ağlamaya başladım. Artık yaşamak ta istemiyordum. Bu arada arkadaşlar Füsun Hanımı aramışlar, ondan biber dolması yapmasını istemişler. Aynı günün akşamı okuldan eve 6,5 ta geldiği halde, çıkıyor, malzeme alıyor, etli biber dolması ve sigara böreği yapıyor. Gece on buçukta hastahaneye getiriyor. Büyük Füsun, ince, asil, kibar Füsun... Birdenbire kararan dünyamı aydınlatıverdi. Sanki dünyaya yeniden gelmiş gibi oldum. Allah ondan bin kere razı olsun. Demek ki, dünyada hala insanlar vardı. Demek ki, dünya hâlâ yaşamaya değerdi.

Selam, sevgi ve saygı ile...

Sabri Tandoğan