Saygıdeğer Büyüğüm, Değerli Gönül                        Dostları

        Hayırlı günler. Yaklaşık 5 aydır değerli büyüğümüzle hastahanede birlikteyiz. Çok şükür sevenlerin duaları ile sağlığı daha iyiye gidiyor.

         Hastahane de geçirdiğimiz günler, yaşadığımız, şahit olduğumuz olaylar, insanları ve hayatı daha farklı ve acımasız yönü ile tanımamızı, gerçek dostları ayırt etmemizi sağladı. 

Sabri Babam burada o kadar zor günler geçirdi ki, bazen en ufak bir tıkırtı onu müthiş rahatsız ediyor, o dönemlerde aldığı ağrı kesiciler uyku yapıyor, gelen ziyaretçileri bazen görüştüremiyorduk.

Şu fakir, 5 aydır gece gündüz başından ayrılmadığı için onun neler çektiğini biliyor.

Eskiden hastahane duvarlarında, eli dudağında,sus işareti yapan bir hemşire fotoğrafı olurdu. Sessizlik telkin edilirdi, şimdi ise tam tersi... 

          Hasta ziyareti hususu, toplumumuzca bilinmeyen bir konu. Zaman zaman babamın hassas dönemleri oluyor. Veya yeni uyumuş oluyor. Görüşecek mecali olmuyor. Böyle zamanlarda gelen ziyaretçileri içeri alamıyoruz. 

 Fakat nedense bazı kardeşlerimiz bu durumu anlamak istemiyor. Hastanın durumunu düşünmeden, kendi istekleri doğrultusunda ısrarla görüşmek istiyor, bizi de zor durumda bırakıyorlar. Hiç bizi anlamak istemiyorlar.

Bazı kardeşlerimiz ise tam tersine hiç arayıp sormuyor. Ya ifrat, ya tefrit içerisinde. Bu da Değerli Büyüğümüzü üzüyor elbette.

      Hasta ziyaretinde ölçü nedir? diye sorduk Değerli Büyüğümüze:

-Ziyarete gidilir veya aranır, hastanın hali hatırı sorulur. Görüşmeye müsaitse, girilir. 10- 15 dk. ziyaret edilir. Hastayı yormadan kalkılır. Eğer hasta görüşemeyecekse de selam,hürmet edilir. Orada beklemeden edeple dönülür. "İlla görüşeceğim" demek, edebe, insanlığa aykırıdır. Bu nefsaniyetin firavunluğundan başka birşey değildir.

Herkes kendi egosunu düşünüyor. gidip hastanın başında vır, vır konuşacak.

     Yine bir kardeşimiz hemen hemen her gün bir bahane bulup ziyarete geliyor. Her gidişinde arkasında kırık bir kalp bırakıyor. Oysa halk arasında bir atasözü var. "Seyrek git sen dostuna, kalksın ayak üstüne" denir.

 Hastaya bir hizmetin olacaksa, faydan olacaksa o başka... Ama hanım gününe gider gibi hastaya gidilmez.

Çünkü, herkesin dünyası farklı. Eğer müşterek değer yargılarımız yoksa, nedir söylenecek? "Şifalar olsun."

Bazı kimseler, konuşuyorlar, konuşuyorlar bir zehir bırakıyorlar adeta. Akşam sabaha kadar, babam uyku uyuyamıyor.

 Hayat, bizden hep bir denge istiyor. En yakın dostlarımıza bile giderken, onlara bar değil, yar olmak gerekiyor.

     Hastaya hizmeti olabilecek kimseler, kaçıyor, küsüyor...

 Velhasıl izahı mümkün değil...

Onlar da arkalarında geceler boyu ıstırap ve gözyaşı bırakarak, uzaklaşıyorlar....

      Bazı dostlarımız, haftada bir ziyarete gelir. Babamın sevdiği yemeklerden pişirip getirir. Güzel sohbet eder. Edeple, hürmetle arkalarında güzel intibalar bırakıp ayrılırlar.

Bugün Hatice hanım uğradı. Pazarları bir baştan öbür başa aramış , babamın sevdiği barbunyadan bulmuş, pişirip getirdi. Her zamanki edebi, inceliği, zarafeti ile...

Füsun hanım da hafta da bir gelir. Bizi çok mutlu eder.

Emine hanım da saygı duyduğumuz kardeşlerimiz arasında yerini aldı. bize her zaman destek oldu. Edepli, ölçülü, sessiz hali ile içimizde saygının, sevginin, edep ve inceliğin tomurcuklarını yeşertti...

Onlara selam, onlara saygı... Onlar, gelirken de, giderken de ayakta karşılanır, saygı, sevgi ve hürmetle uğurlanırlar.

 Allah, onlardan onlar gibi olan, adını zikretmediğim daha nice kardeşlerimizden razı olsun.

      Değerli büyüğümüzün dediği gibi, Allah cümlemize, incelikler içinde yaşayıp, incelikler içinde Hakka göçmeyi nasip etsin... Amin.

                        Fatmagül Çuhadar