Hürmet ve sevgilerimle...
Çölde iki kum tanesi birbirine aşık olmuş. Derken bir rüzgar çıkmış , onları uzak diyarlara savurmuş. Ama sevgileri azalmamış. Aralarında haberleşebiliyorlarmış ; görmeden de sevmeyi öğrenmişler. Sevgilerinin sonsuza kadar devam etmesi için bir dilekte bulunmuşlar. O sırada bir fırtına çıkmış. Kum taneleri, "Bu sert rüzgar belki bizi kavuşturabilir ?" düşüncesiyle , kendilerini fırtınaya bırakmışlar. Ama fırtına dindiğinde çok daha uzak diyarlara savrulduklarını anlamışlar. Artık konuşmaları, haberleşmeleri de imkansızmış. Bu defa, acıyla , mesafelere, engellere rağmen sevmeyi öğrenmişler. Yeni bir fırtınanın onları kavuşturmasını sabırla beklemişler. Ümitlerini tam kestikleri bir anda , yıllarca bekledikleri sevgilinin tam karşılarında durduğunu görmüşler. İki kum tanesi yeniden bir aradaymış . O an , ettikleri duayı hatırlamışlar: "Allah'ım, bizi, birbirimizi her şeyiyle sevmeyi öğrendiğimizde kavuştur. Öyle kavuştur ki, sevdamız sonsuza erişsin.”
Umutla , sabırla, acıyla, yakında, uzakta… her şeyiyle sevmeyi öğrendikleri an kavuşmayı başarmışlar .
Bilge kişi diyor ki: ” Sevmeyi bildikten sonra , mesafeler, acılar, yıllar , aylar, asla bir büyük aşkı öldüremez. Sevda ateşini söndüremez. Ama sevmeyi bilmezseniz, yanı başındakini dahi göremiyebilirsiniz.”
Geri Dön