Sevgili Babacığım  müsaadenizle Şeyh Ebu’l Hasan Harakani Hazretleri ile ilgili yazıma devam etmek istiyorum.

Naklederler ki, bir ilim taliplisi hadis okumak üzere Irak’a gidiyordu. Yolu Şeyh’e (Harakani Hazretleri’ne) uğradı.

O’na, “kendi ülkende bulamadın mı hadis öğrenecek üstün bir bilgin ki, başka iklimlere gidiyorsun? diye sordu Şeyh.

Adam, “Bulamadım” dedi ve sordu, “ peki siz nerede öğrenim gördünüz, kimlerden okudunuz?”

Harakani Hazretleri, “Ben ümmiyim” diye konuştu, “bana ne bağışladıysa minnet etmedi ve kendi ilminden verdi.”

“Peki hadisi kimden dinliyorsunuz?”

“Peygamber’den”

Söz adamın hoşuna gitmedi.

Gece dergahta konakladı.

Düşünde, tanımadığı bir bilge “Bilgeler doğru söyler, onun yanından ayrılma, ne öğreneceksen ondan almaya  çalış” diyordu.

Sabah kararını verdi, kalacaktı.

O gün ilk derste Harakanlı, adamdan belleğindeki hadisleri aktarmasını istedi.

Adam söylüyordu, Harakanlı “Evet” diye onaylıyordu, “bu, Peygamberin sözüdür.”

Birkaç hadis sıraladıktan sonra, birine gelince, “Hayır” dedi, “bu, O’nun sözü değildir.”

Adam diretti, “Ama bunun aktarıcıları güvenilir. Güçlü bir haber…”

“Hayır” diye Şeyh de diretti, “bu O’nun sözü olamaz.”

“Nasıl emin olabilirsiniz, nerden biliyorsunuz? diye sordu adam.

“Sen” dedi, “hadisi okumaya başladığında, benim iki gözüm Peygamber’in kaşının üzerindeydi, Onları çatınca anlıyorum ki söz kendisine ait değil…”

O, görüyordu. Adam artık diyecek bir söz bulamadı.

Evet, gerçekten sözün bittiği yerdi, konuşmak artık olmazdı.

Peygamber ve varisleri karşısında manasını bilenler için diller kelamdan uzaklaşır ve lal olur.

Ey Harakani!

Kars yakınlarında şehid düşmüş ve toprak gibi mütevazi varlığını- aslında varlığını değil hiçliğini!- bu karlı ilimizin topraklarına karmış olan büyük veli!

Adını dudaklarımızdan esirgeme!

O ad ki, vücudunun konakladığı kuzey şehrimiz gibi, soğukta kalmış, buz kesmiş gönüllerimizi de ısıtır, ılıtır, yumuşacık yapar…

Ey yüce gönül! Ey büyük ruh! Manandan ayırma…

Saygı ve sevgilerimle

Cahide