Çok kıymetli baba cım,

Sağlığınıza dualarımı eksiksi sürdürürken, okuduğum bir kitaptan aldığım bir bölümü müsaadenizle paylaşmak istiyorum.

İslamiyette tespihler doksan dokuzluktur ve her tanesi bir esma-yı hüsnaya karşılıktır. Yüzüncüsü ise imamedir. Bu tespih çekilirken üçe ayrılır. İlk bölüm “Süphanallah”, ikinci bölüm “Elhamdülillah”, son bölümdeyse “Allahüekber” denir.

Süphanallah, “Semalar ve arz Allah’ı tespih etmektedir.” (57-1) demektir. Tesbih etmek, yüzmek anlamındadır ki, bunlardan da “Her zerre Allah ın ahadiyet denizinde yüzen esmalardır” manası çıkar.Nitekim bizde hava adı verilen denizde yüzmekteyiz. Hava çekiliverse, hepimiz ölürüz.

Su, havadan daha kesif bir vasattır. Biz ona deniz diyoruz. Yani su, havanın (oksijenin) kesafet kazanmış şeklidir.Biz de balıklar gibi, ama daha latif olan bir denizde yüzmekteyiz. İşte Sübhanallah’ın anlamı budur. İç alemin malıdır ve görünmeyen alemi temsil eder.

İkinci bölüm Elhamdülillah denir. Hamd, zuhur alemine mahsustur. Allah’ın hüvezzahir esması görüldüğü için “Elhamdülillah” denmektedir.

Üçüncü bölümde ise Allahüekber denir ve Sübhanallah ile Elhamdülillah’ın ekber olan Allah’ta birleştiğine işarettir. Allah’ta birleştiği zaman “La ilahe illallah” (Allah’tan başka ilah yoktur) olur ve bu doksan dokuza tamamlandığında, yüzüncü olarak “Muhammed resulallah” (Muhammed Allah’ın resülüdür) denir ki, bu da tespihin imamesidir. Bu semboller bize tesbih imamesinin Hazret-i Peygamber olduğunu, geri kalanların da O’nun cemaatı olduğunu hatırlatır. İş imamdadır, ama her imama da bir cemaat lazımdır…

Siz bizlerin imamı bizlerde inşallah cemaat’ten biri olmamız dileklerimle.

Saygılarımı sunuyorum,