Sevgili BABACIĞIM ve Değerli Dostlar;

Selam ve saygılarımla, hayırlı günler diliyorum. Okuduğum bir yazıyı paylaşmak istedim.

SAHİP OLDUKLARININ DEĞERİNİ BİLMEK...

Yırtık pırtık paltolar giymiş iki çocuk kapımı çaldılar.

-Eski gazeteniz var mı, bayan? Çok işim vardı. Önce hayır demek istedim, ama ayaklarına gözüm ilişince sustum, ikisinin de ayaklarında eski sandaletler vardı ve ayakları su içindeydi.

-İçeri girin de, size kakao yapayım dedim. Hiç konuşmuyorlardı. Islak ayakkabıları halıda iz bırakmıştı. Kakaonun yanında reçel ekmek de hazırladım onlara, belki dışarıdaki soğuğu unutturabilir, azıcık da ısıtabilirdim minikleri. Onlar şöminenin önünde karınlarını doyururken ben de mutfağa döndüm ve işlerimi yapmaya koyuldum. Fakat oturma odasındaki sessizlik dikkatimi çekti ve bir an başımı uzattım içeriye. Küçük kız elindeki boş fincana bakıyordu. Erkek çocuğu bana döndü ve

-Bayan, siz zengin misiniz? diye sordu.

-Zengin mi? Yo hayır! diye yanıtlarken çocuğu, gözlerim bir an yanımdaki eski terliklere kaydı. Kız elindeki fincanı tabağına dikkatle yerleştirdi ve

-Sizin fincanlarınız ve fincan tabaklarınız takım dedi. Sesindeki açlık, karın açlığına benzemiyordu. Sonra gazetelerini alıp çıktılar dışarıdaki soğuğa. Teşekkür bile etmemişlerdi, ama buna gerek yoktu. Teşekkür etmekten daha öte bir şey yapmışlardı. Düz mavi fincanlarım ve fincan tabaklarım takımdı. Pişirdiğim patateslerin tadına baktım. Sıcacıktı patatesler, başımızı sokacak bir evimiz vardı ve eşimin de bir işi. Bunlar da fincanlarım ve fincan tabaklarım gibi uyum içindeydi. Sandalyeleri şöminenin önünden kaldırıp, yerlerine yerleştirdim. Çocukların sandaletlerinin çamur izleri halının üzerindeydi. Hala silmedim ayak izlerini. Silmeyeceğim de. Olur ya, unutuveririm "NE DENLİ ZENGİN OLDUĞUMU."

Hürmetlerimle...

Kızınız; Gülden BULUT.