Sayın Zeynel  Mungan,

3.1.2007 tarihli mailinizi aldım. Efendim, inanılmaz güzellikteki mailnizi gözyaşları içinde okudum. O kadar heyecanlandım ki anlatamam. Lütfetmişsiniz 79 tane karanfil alıp iki hastaneye gitmişsiniz ve orada hastaları ziyaret etmişsiniz. Hele hiç ziyeretçisi olmayan bir hastada daha çok kalmışsınız. Bu yıllardan beri hemen her vesileyle yazdığım, söylediğim hususu gerçekleştirdiğiniz için size ne kadar teşekkür etsem azdır. Ben, hastaların asıl ilacının sevgi, ilgi olduğuna inanıyorum. Ne yazık ki bazı doktorlar ve bazı hemşireler hastalara karşı sert, kaba, kırıcı davranıyorlar. Bir cart, bir curt, bir çalım, bir caka ne sanıyorlar kendilerini? Firavunluk taslamay ne luzum var? Biraz sevgiyle, biraz saygıyla, biraz ilgiyle hastalarına yaklaşsalar daha iyi olmaz mı? Aslında onlar o kıymetli doktorlar, kıymetli hemşireler kendilerine yazık ediyorlar. Çünkü sevgi, ilgi verdikçe çoğalan, büyüyen, güzelleşen muhteşem bir gül. Biz sevdiğimiz kadar ilgi gösterdiğimiz kadar varız. Varoluşun bilinci içindeyiz. Cahit Sıtkı Tarancı bir şiirinde

“Sevmek devam eden en güzel huyum”

diyordu. Çağımızın en büyük hastalığı bu. Bana sorarsanız ülserden kansere kadar birçok hastalığın başlangıcı sevgisizlikle oluyor. Haytın en önemli olayı sevgi. Gülten Akın,

“Bir büyük oyun kardaş yaşamak dediğin

Beni ya sevmeli, ya öldürmeli”

diyor. Ama günümüze akıyoruz sanki insanlar birbirini itip kakmak, birbirine çehre surat yapmak için dünyayay gelmişler. Acaba en büyük kötülüğü kendimize yaptığımızın farkında mıyız? Gözterdiğiniz büyük, asil, ince jestle yedi milyar insana örnek oldunuz. Allah sizden razı olsun. Allah bir gününüzü bin etsin. Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :