Merhaba sayın hocam, Rabbim bir kaç gün önce sizinle yazılarınız aracılığı ile tanışmama vesile oldu, bunun için şükrediyorum. İki gündür gece gündüz demeden tüm yazılarınızı okudum, not aldım,uygulamaya başladım. Bunun için öncelikle büyük bir teşekkürü borç biliyorum. Allah sizden razı olsun, başımızdan eksik etmesin. Müsadenizle biraz kendimden bahsetmek istiyorum. Ben üniversiteden 2 yıl önce mezun olmuş, 24 yaşında bir genç kızım. Şuan devletin sınavlarına hazırlanıyorum. Yoğun yıpratıcı bir süreç. 3 sene önce annemi kaybettim, babamla beraber yaşıyorum, tek evladım. Allah babamı başımdan eksik etmesin. Çok iyi bir dialogumuz olmasa da, çok iyi anlaşamasakta(kızlar babalarının hep kendilerini anlamadığını düşünür) onu çook seviyorum, onun mutlu olması için elimden geleni yapıorum, İnşallah babam benden memnundur, en önemlisi Rabbim memnundur. Birçok hayalim var, bunların hepsi gerçekleşebilecek türden hayaller, boş hayal kurmuyorum. Boş şeyler hayal etmiyorum. Allah'ım muvaffak etsin. Benim sorunum ne onu da bilmiyoum aslında; ilkokul, lise tüm sorunlara rağmen üniversite hayatında başarılı bir öğrenciydim. Şimdi kendimde o gücü göremiyorum. Çalışmak zorundayım, hergün yeniden başlayıp tökezliyorum. Adı nedir bilmiyorum. Belki de tembellik ediyorum. Büyük bir basiretsizlik örneği sergilediğimi düşünüyorum. Etraftan sürekli ne oldu sınavlar, birşeyler olmadı mı?? Sürekli sürekli bu sorulara muhatap kalıyorum. Bunun için geçen sene psikiyatriye gittim. İlaçlar kullandım, bana faydasından çok zararı oldu. İçimdeki bu hissi atamıyorum. Çalışmaya başlasam hemen sıkılıp yarım bırakıyorum. Neredeyse tüm işlerim yarım kalmış gibi. Bu durum beni ziyadesiyle huzursuz ediyorum. Farz ibadetlerini yapmaya çalışan biriyim. İnançlıyım, Rabbime inancım sonsuz. Ama birşeyler eksik bende. Hergün dua ediyorum, Rabbim bana sabır ihsan eyle, Rabbim bana sabır ihsan eyle. Rabbime, anneme söz verdim; yılmayacağım, bıraktığım yerden yeniden başlayıp başarılı olucağım diye, sonuç ne: Koca bir hüsraan... Evin tüm sorumlulukları beni üzerimde, kendime zaman içinde zaman yaratmaya çalışıyorum, yoruluyorum, bazen ders çalışmaya dermanım kalmıyor. Yine üzülüyorum. kendimi başarısız addediyorum. Rabbime şükürler olsun, kimseye muhtaç olmadan yaşıyoruz, ama günümüz şartlarında bu durum beni zorluyor. Sınavı kazanarak hayal ettiğim işde çalışmak, kimseye muhtaç olmadan yaşamak istiyorum. Hayallerimi tek tek gerçekleştirmek istiyorum. GÜç bende, güç benim içimde, bununda farkındayım. Birşeyler harekete geçmemi engelliyor. Bazen sorular soruyorum kendime, acaba gerçekten istemiyor muyum? o kadar aciz miyim harekete geçmek için? sürekli kafamda bu sorular. Bazen hayata suç atmaya kalkıyorum, o tuzu kuru insanlardan olamadık , hayatımız sürekli bir geçim sıkıntısı içinde geçti. Bazen hayal ettiğim yerde olan bir çok şeyle ilgilenen insanları görünce imreniyorum. Hatta bazen bunun kıskançlık duygusu olduğunu düşünüyorum. Sonra af diliyorum rabbimden. Akşam bir hevesle aldığım kararlar, yarın olunca kayboluyor. Başladığım yere geri dönüyorum. Bu yaşadığım ne? Ben ne yapıyorum? bilmiyorum... Hocam hakkınızı helal edin, yaşadığım şeyleri tüm içtenliğiyle anlatmaya çalıştım. Bana yol göstereceğinize eminim. hayırlı günler...

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :