Sevgili BABACIĞIM ve Değerli Gönül Dostları; Selam, saygı ve sevgilerimle...

"Bir İnsan Yaşatılabilir mi?"

Bir hastane odasında çaresiz ve zor bir durumda olan bir hastadan bahsetmek istiyorum. Bundan yaklaşık üç yıl kadar önceydi.Sabah işe gittiğimde görevini teslim eden hemşire arkadaşımızın sözleri ve hastanın durumu beni hayrete düşürmüştü. Hastamız hastaneye uzak çevre ilçelerden gelirken bir trafik kazası sonrası kanamasının durmaması üzerine servisimize kabul edilmişti. Hastanın günlük rutin takiplerini alırken nabzı zayıflamış, tansiyonu düşmüş, cildi çok soğuk ve bilinci kapalıydı. Genel takipten sonra hasta gözlem kağıdına hastanın durumunu belirten notu düşüp, servis doktoruna haber vermiştim.Servis doktoru şok bulguları olan hastanın durumundan uzman doktoru haberdar etmiş, 5 dakika içinde sorumlu doktor servise gelmişti. Ameliyata alınması riskli görünüyor,ne yapılabilir boyutunda sürekli diğer uzman dotorlarla istişare ediliyordu. Ameliyata alınmadan kan ve kan ürünleri desteğinde bulunulmuş, farklı ilaç takviyeleri ile hastamız yavaş yavaş toparlanmıştı. Bir saatlik bir koşuşturmanın sonunda hasta belkide hayatında kullandığı birkaç kelimeden biri olan "anne" kelimesini söylemişti. Dışarıda çaresizlik içinde bekleyen annesi ile hastamız buluşturulmuş, korkma annen yanında duygusu hissettirilmeye çalışılmıştı. Evet onun ve hepimizin hayatımızda çok önemli olan annelerimiz... Saatler ilerliyordu, ekip ruhunun gücüyle hasta ameliyata gerek kalmadan 3 saatlik soluksuz bir koşuşturmacadan sonra hayata tutunmuştu. Mutluyduk, çünkü bir insan yaşıyordu!Ama o gün fiziki görüntüsü küçük, fakat işini aşkla yapan insanların birden büyüdüklerini görmüştüm.Çünkü onlar için insan önemliydi...O hastanın yerinde biz de olabilirdik, eşimiz, dostumuz da olabilirdi. Bir hastane gününden kalanları o gün elimi silmek için kullandığım peçeteye yazmış ve saklamıştım.Unutmamak için! Bir insan yaşatılabilir mi?Rabbimin izniyle hastamız yaşıyordu, şimdi çok uzaklarda anne diyordu... Hürmetlerimle...

Kızınız;Gülden BULUT.