Sayın Hülya Hanım,

5.1.2007 tarihli mailinizi aldım. Değerli kızım, mailini okuyunca biraz üzüldüm. Anlattığın kadarıyla o hanımda kesinlikle görev bilinci yok. Züppe, dejenere, şımarık birisi. Ben, kızımın gönül gözünün açık olduğunu sanıyordum. Meğer değilmiş. Öyle olsaydı hiç bu serseri kadını işe alır mıydı? Ona boş yere bir ay tahammül etmişsin. Halbuki üç gün yeterdi. Böylelerine karşı kibar, asil, zarif, saygılı davranmak çok yanlış bir taktik. Onlar incelikten, hassasiyetten ne anlar? Onlar it ruhlu, sokak sürtüğü kadınlar. Lütfen bir daha adam alırken daha dikkatli ol. Ve yaptığı hataları içine atıp, kendine dert etme. Onlar senin ruhundaki edebi, zarafeti, hassasiyeti, inceliği anlayamazlar ki. Onlar, günümüzün adi, aşağılık, rezil televizyon kültürüyle, sapıklarla dolu kadın programlarıyla, manyak dizilerle yetişmiş, daha doğrusu kaybedilmiş insancıklar. İnsan müsveddeleri. Artık insan televizyonlarda çıplak kadın göğüsleri görmekten tiksinir, iğrenir, kusar hale geldi. Lanet olsun böyle programları yapanlara, yaptıranlara. İşte biz çocuklarımızı böyle kaybediyoruz. İşte böyle programlarla zengin aile çocuklarının gittiği zengin kolejlerde esrar partileri tertipliyoruz. İşte böyle İstanbul Bahçelievler çocukyurdunda daha oniki, on üç yaşındaki kız çocuklarımız geceyarıları para karşılığında fuhşa gönderiliyor. Durumu bildiren sayın doktor Turhan Çömez, devlet bakanı Nimet Çubukçu’nun nazarında suçlu görülüyor. “Bana” diyor “haber vermedi”. Daha fazlasını yazamayacağım. Şu anda üzüntümden ölebilirim. Ve o devlet bakanı denilen kadının yüzündeki ifade ölünceye kadar gözlerimin önünden gitmeyecek. Yarın mahşer günü Allah’ın huzurunda o kadından davacı olacağım. Yaptığı savunma ilkokuldaki çocukları bile güldürür. Kıymetli yavrum, lütfen gözünü dört değil kırdört aç, vücudunun bütün hücreleri göz olsun. Öyle kötü zamanlara geldik ki memleket elden gidiyor, kimsenin umurunda değil. Akıllara durgunluk veren bir kayıtsızlık içinde herkes sol omuzunu iki santim yukarı kaldırıyor, bana ne, bana ne diyor. Bir vatanın sahibi çıkmazsa onun yok olması mukadder değil midir? Amerikalılar ortada en ufak bir sebep yokken onbir Türk subayının başına çuval geçirmişler. Yetmiş iki milyondan bir tek tık sesi çıkmamıştı. Aslında o çuvallar onbir Türk subayının başına değil bütün bir milletin başına geçirilmişti. Aradan bunca zaman geçti. Kimseden en ufak bir ses, soluk çıkmadı. Bu fiille yetmişiki milyon insan horlanmış, aşağı görülmüş, onuru, haysiyeti çiğnenmişti. Hazmedemiyorum, açık söylüyorum, bir türlü hazmedemiyorum bu rezil hareketi. Ve bunu en gür seda ile protesto etmek makamında bulunup da sesini çıkarmayanları ne bu dünyada ne öbür dünyada asla affetmeyeceğim. Kimden korkuyoruz, ölümden mi? Şerefsiz bir şekilde yaşamaktansa şehit olarak ölmek bin kere daha iyi değil mi? “Billah yaşamak yerde sürünmeye değmez”. Necip Fazıl bir şiirinde

“Sebep ne, ölmektense bu hayatı tercihe”

diyordu. Adım gibi eminim, şu anda milyonlarca insan bizi bu zilletten, bu utançtan kurtaracak erkek sesi bekliyor, yiğit sedayı bekliyor. Kimbilir belki yarın, belki yarından da yakın. Evet, bu hayat ille yaşanacaksa ya şerefli bir şekilde yaşayalım, ya şerefli bir şekilde ölelim.

Değerli yavrum, lütfen birtakım kuru nezaket kuralları uğruna itliğe, serseriliğe, sürtüklüğe  prim vermeyelim. Bunun da yolu, daha baştan dikkatli davranmak. Herşey daha başta yapılır veya yıkılır. Senin gönül gözün açık olsaydı o it karıyı işe almazdın. Diyeceksin ki ben, onun böyle olacağını ne bileyim? Bileceksin yavrum, gönül gözü açık olunca minicik emareler ipucu olur. Herşey, minicik başlangıçlarla ortaya çıkar. Bir kadın mutfaktaki işi bittiği halde elektriği söndürmeden çıkarsa bir süre sonra o aile felakete doğru gider.

İşte böyle yavrum, diyeceklerim bu kadar. Anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul zurna az. Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :