Canım babacığım,

İyi olmanız dileklerimle, tüm gönül dostlarıma da sevgi ve saygılarımla

“DARVANLILAR’IN hikayesi”:

Onlar; Babamız çok saf bir insan olduğundan, bahçeden aldığı mahsulün çoğunu yoksullara verirdi. Üzüm oldu mu onda birini, kuru üzüm elde edildi mi onda birini, helva veya paluze pişirildi mi onda birini, ekin yığılınca onda birini, harman dökülünce onda birini, buğday samandan ayrılınca onda birini, buğday öğütülüp un haline gelince onda birini, yoğrulup hamur olunca onda birini, ekmek pişince onda birini, yoksullara verirdi. Cenab-ı Hak bu yüzden o bahçeye, o tarlaya öyle bir bereket vermişti ki, bütün bahçe sahipleri babamızın bahçesine muhtaç olurlardı. Ondan hem meyve isterlerdi, hem para. Halbuki cömert babamız onların hiçbirine muhtaç olmaz. “Ama oğulları, babalarının fakirlere verdiği onda birleri, bir bir görüyorlardı da, Allah’ın o bahçeye ve o tarlaya verdiği bereketi görmüyorlardı.

Salih, temiz bir adam vardı. Olgun bir akla sahipti. İşlerin sonunu bilirdi.

Yemen yakınlarında bulunan Davran köyünde otururdu. Sadaka verişi ve güzel huyuyla tanınmıştı.

Onun küpü, yoksulların Kabe’si gibidir. Bir şeyler umanlar, ihtiyacı olanlar hep ona gelirlerdi. Gösterişsiz ve riyasız olarak başak daha tarlada iken onda birini verir, buğday samandan ayrılınca da onda birini verirdi.

O yiğit her zaman çocuklarının hepsine de vasiyetlerde bulunurdu:

“Allah aşkına, Allah aşkına, beden sonra hırsınıza uyup cimriliğe kapılmayın, yoksulların haklarını vermemezlik etmeyin.”

Cömertlik bütün karşılıkları görmek, Cimrilik ise Peygamberimiz’in müjdelediği karşılıkları görmemektir.

Bu duruma göre dünyada hiç kimsenin cimri olmaması gerekir.

Allah’ın en sevdiği huylardan biri nefsin için değil, Allah için vermektir.

Ne güzel hadis-i şeriftir ki o:”Senin , sadaka verdiğin zaman, verdiğin para önce Allah’ın eline düşer.”

Saygılarımla,