Otuz yıl olmuş, dünyaya doğalı. Birsürü, kuru gürültü ile geçmiş hayatımız. Kusurlar, kabahatlar, hatalarla, otuz yıl. Ama içimde hep bir hasret, bir özlem ve onun getirdiği, burukluk, garip bir üzüntü. Şimdi bu mektubuda bir çocuk gibi salya sümük ağlayarak yazıyorum. Çünkü çoközledim efendim çok, çok özledim. Her an yanımda olsanızda, eliniz hep üstümde olsada, çok özledim. Belki size layık olamadım, belki başından beri tutamadım sözümü, belki hala, hep nankörüm. Ama çok, efendim, sizi çok, çok, özlüyorum... Bir garip fakirim, hep hata edipde hatası örtülen, söz verip szünü tutamayan ve o sözü bile unutulan. Ve onu hiç yanlız bırkmayan, elini üzerinden giç çekmeyen, kimi zaman ilyas dede, kimi zaman bir ipek, kimi zaman kayahan, kimi zaman bir yeşil, kimi zaman derman ve kimi... tandoğan. Bazan bir dede, bazı baba, bazan gülen bir yüz, gören bir göz, hep tatlı bir söz, bazanda omuzunda bir el. Bazanda sanki sende konuşan bir ses, bir nefes. Gözünün önündeki ışığı göremiyecek kadar gözden yoksun kör bir fakirim ben. Efendisin dizinin dibinde ölümü gözlüyecek kadar kıymet bilen kıtmirden, aciz bir fakirim. Perişan bir fakir; hatalarından, nankörlüğünden, tutamadığı sözlerinden, göremiyen gözlerinden, kararmış gönlünden ve kıymet bilemeyişinden pişman, perişan bir fakir. Hiç utanmadan, sanki hiçbirşey yokmuş gibi, hasretim, çok, çok özledim. Sanki kor olup yanmak derdim. Manadan geçtim, hakikatten de. Zaten ne bunlar benim karım, nede ben onlara layığım. Layık değilim sevginize, Ama muhtacım, sevmenize, gülen yüzünüze, gören gözünüze, Muhtacım şefaate, layık olmasamda. Muhtaçlığım tamamen menfeatimden. Menfeatim narından yanmaktaki korkum değil, Narın ancak aşkından varacağım haldir. O da ne benim harcım, ne haddimdir. Menfeatim mahcubiyetimdir. Ben kendime zulmettim, nefsimi hor kullandım, kabahatide, yazık, hep şeytanda buldum. Yazık, banaydı aslında. Şeytan bile yıllardır benim için uğraşırken, ben, bırak şeytanı, kendim için bile hiçbirşey yapamadım, Yazık bana. Yazıkki, perişanım, pişmanım çünkü çok mahcubum. Keşke ...demelimiyim bilmiyorum ama çok özlüyorum dedimya efendim bir çocuk gibi salya sümük, ağlıyorum. Keşke, diyorum, çünkü pişmanım, Ama keşkeler geçti, günahlar edildi kayda geçti. Boynuzsu koçun hakkı verilecek ve o nara girilecek, Keşke, diyorum. Keşke hani dedimya efendim; çocuk gibi, Keşke sizde bu fakiri bir çocuk, çocuğunuz gibi görsenizde, Kusurunu örttüğünüz, ayıbından utandırmadığınız, hatalarını yok saydığınız, sözünü bile unuttuğunuz gibi, Keşke, layığıyla sevemeyişimi de çocukluğuma verip, bu fakiri, sevginizden mahrum etmeseniz. Keşke o korkulan nardan hiç çıkarmayacaksanız bile, sevdikleriz arasından da hiç çıkarmasanız keşke. Keşke, o bahçelerden mahrum edecekseniz bile , sevginizden de mahrum etmeseniz, keşke! Keşke, keşke “bu günahkar,aciz, gafil, zelil, miskin, garip de bizim fakirimiz” deseniz, keşke.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :