Muhterem hocam,

    "Kırmızı" rumuzlu maile verdiğiniz cevabınızı okudum. Sadece okumadım, Elhamdülillah zâtıalinizle çok güzel günleri geçmiş birisi olarak cevabı yazdırırken ki halinizi de yanınızda olamasam bile görür gibi hissettim. Yatağınızdan hırsla doğrulduğunuzu beyaz teninizin kıpkırmızı olduğunu sağ elinizi havaya yumruk yapar gibi kaldırarak avaz avaz olduğunuzu hissettim. Şeker tansiyon o an ayrıca pik de yapmıştır. Sizin hep bu duruşunuz bendenizi size hayran bırakmıştır benim gibi düşünen herkesi de. Hep yanlışa dur demeye çalıştınız. Her bir sohbet tıpkı buradan da çok şükür devam ettiği gibi bir öz cümle taşıyordu. Mesela bu maile verilen başlık gibi. İşte sizi dinlemezse soran kişinin başına bu gelecek. Acı gerçek bu. Kırmızı ışık yandı. Uyarıyı anlamazsa olacak bu. İçiniz acıdığı için bu sözler. Hayatların çar çur edilmemesi için.

   İslamın sağlam kalesi gür sesi olan muhterem hocam, Sizi hürmetle seviyorum. Bu da şimdi içimden gelen bir cümle oldu. Çünkü sadece seviyorum demek eksik kalıyor. Saygı da öyle. Hürmet yani saygıyla eğilerek ellerinizden öpüyorum. Diyorum ki. Güzel hocam,, size çok ihtiyacımız var. Toplumun var. Bir küçük memleket haline gelmiş dünyanın var. Mübalağa değil bu. Çünkü dünyanın bilmem neresinden bilmem kimden birisine verdiğiniz cevapları biliyorum. Ve de şu Kur'andan sünnetten uzaklaşmış insanların havada uçuşan sorularına gerçek cevapların verilmesi lâzım. İyi niyetli olmak yetmiyor hakikat bilinmeyince yaptığın zararına oluyor.

  Yüce Allah'tan sağlığınızın artması hizmet ömrünüzün artması niyazında bulunuyoruz.

 Sizi hürmetle seviyorum efendim....