Çok değerli babacığım saygılarımla ellerinizden öpüyorum.

İzninizle biri,  birinci ağızdan dinlediğim, diğeri gözlerimle gözlemlediğim iki ayrı olayı yorumsuz anlatmak istiyorum.

KEDİDEN İNSANLIK DERSİ.

Yıllardır tanıdığım doğru sözüne inandığım bir doktor arkadaşım çocukluk yıllarını anlatırken duygulanarak gözleri nemli şu anısını paylaştı.

"Benim çocukluğum Ankara'ya bağlı bir köyde geçti. Ailem fakirdi fakat babam gerçek anlamda ruh fakiri idi. İlk ve orta okul çağlarımda hafızamda kalan akşam yemeği sofrası aynen şöyle idi. Annem bir tencere yemek pişirir, yer sofrasına koyar, biz dört kardeş sedirde oturur, babam öncelikle sofraya oturur yemeğin en güzel yerlerini tanelerini yer doyar, biz yalanarak seyrederiz sonra babam doyar bir el hareketi ile bizleri sofraya çağırır bizler yemek tenceresine üşüşür, dipte ne kaldı ise yer yarı aç, yarı tok sofradan kalkardık. Bizler bir şekilde büyüdük ben doktor oldum , diğer kardeşlerimde kendisini kurtardı, fakat benim babam tam kendisine yakışacak bir şekilde mide kanserinden öldü".

Son iki üç gündür eşimle gözlerimizle gördüğümüz bizi titreten manzaraya gelince;

Doğumundan itibaren 40 gündür dört yavrusu ile kediye misafirlik ediyoruz.Balkondaki yuvalarında tüm gelişimlerine an ve an şahit olduk. O annenin yavrularını günlerce ve saatlerce nasıl yalayıp nasıl emzirdiğini hep keyifle seyrettik. 38 gün çocuklar süt emdi. Bir anda 39.ve 40 gün tabaktan tavuk eti yediklerini gördük.Ağızlarını açıp muayene ettiğimde 1.5 mm lik sivri küçük dişlerinin çıktığını gördüm. Her sabah yemek götürdüğümüzde açlıktan hemen tabağa yumulan anne, çocuklar iki gündür et yemeğe başladılar diye açlığını bir kenara koyarak öncelikle dört bebeğinin yavaş yavaş doyuncaya kadar yemelerini bekliyor yanlarında keyifle onları izliyor, ve ne zaman dört yavru doydu kenara çekildi anne tabakta kalan ne kaldı ise onları yiyor.

Bir insanla, bir hayvanın çocuklarına yaklaşımını yorumsuz anlattım. Yorum okuyan insanların. Saygılarımla.

                                                  Selahattin Aktaş.