Kıymetli Sabri Bey Amca, Ben annemi sevmiyorum. Bunun için zaman zaman vicdan azabı çekiyorum. Hatta onu her gördüğümde sevgisizliğimi tekrar hatırlıyorum. Kendime ve ona kızıyorum. Hırçınlaşıyorum. Tartışıyoruz, sesimizi yükseltiyoruz, birbirimizi kırıyoruz. Görüşünce bu fasit çember içindeyiz. Görüşmeyince başım rahat. Onu görmediğim her güne şükrediyorum. Görüşmeyince ona içim soğuyor ve ondan uzak olmanın nasıl bir nimet olduğunu anlıyorum. Peki tüm bunlar neden oluyor? Annemle babam son yirmi yıldır bize tatlı hiçbir hatıra vermediler, hep kanlı-bıçaklı, küfürlü kavga ettiler. Sonunda da boşandılar ama düşmanlıkları baki. İkisinin de bencilliklerinden, yalanlarından, oyunlarından, kaprislerinden, bizi birbirlerine karşı doldurmalarından, bütün akrabaları birbirlerine düşman etmelerinden bıktık usandık. Artık tiksinme boyutundayım. Normalde efendi, aklı başında bir insanım. Annem etrafımda olunca her an cinnet getirebilirim; o derece ruhum bunalıyor. Babam küsüp tavır aldığı için onunla kavgamız olmuyor, arada bir medenice görüşebiliyoruz. Ama annem gözyaşıyla, çenesiyle ne bizden vazgeçiyor ne de bizi rahat bırakıyor. Bütün kardeşler hem bıktık hem de üzülüyoruz. Bize ne tavsiye edersiniz? Saygıyla ellerinizden öper, teşekkür ederim.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :