Konu : Bir aşkı yaşamak Gönderen : Özden Çiçek Tarih : 1/16/2007 10:35:05 AM Muhterem efendim, Oldukca yogun gecen bir haftayi geride biraktik. Bu arada masanin basina oturmak , hele ki yazmak pek kismet olmadi. Ancak bu sabah erken saatlerde  hic olmazsa haftasonunu dile getirebilmek amaciyla bilgisayarin basina gectim.   Haftasonunda kosulan Dubai Maratonunda halk kosusuna katildik. Hemde ailece… Bu seneki maraton gorme engelliler , goz rahatsizliklari bulunanlar ve goz hastaliklari arastirmalari yararina yapildi. Bu haberi duyunca biz de katilmaya karar verdik. Asil maraton sabah 7 de baslamisti . Halk kosusu ise 10 da genis bir katilim ile gerceklesti. Ortalik bayram yeri gibiydi. Yarislarin baslangic ve bitis noktasi olan bolgeye cadirlar kurulmus, her ihtiyac dusunulerek yiyecek icecek satan yerler, ilkyardim hizmetleri ve oturma dinlenme alanlari hazirlanmisti. Insanlar akin akin baslama noktasina gelirken etrafimi hayranlikla seyrediyordum. Acaba butun dunya buraya mi akiyor diye dusunmekten kendimi alamadim. Renk renk, cesit cesit, irili ufakli bir yigin insan. Guler yuzlu , neseli … Zenci, beyaz, cekik gozlu, Asyali, Avrupali, Afrikali… Kucuk buyuk, yasli genc, cocuk… Baslama atisi duyuldugunda herkes heves ve neseyle ileriye atildi.Biz de o hizla kosmaya basladik. Kizlara da sakin  izden ayrilmayin cok kalabalik dikkat edin diyorduk. Ancak cok kisa surede anlasildi ki bizim enerjimiz onlarinkiyle kiyaslanamayacak durumda idi. Cocuklar bizim yuzumuzden gercek performanslarini gosteremiyorlardi. Hadi gidin bitis noktasinda bulusuruz dedik ve onlari serbest biraktik. Hayat kosusunda da boyle olacak nasil olsa. Evlatlarimizi yada bir baskasini kendi tempomuza yada kendi kontrolumuze hapsedebilir , kisitlayabilirmiyiz. Herkes sonucta sahip oldugu donanimi ile kendi kosusunu kosuyor. Yol dogru , istikamet belli olduktan sonra endise niye. Elbet zor , elbet bazen duse kalka ama herkesin kosusu ve elde ettigi skor kendine degil mi?   Biz yavas tempomuza gecip alemi seyre daldik. Bakiyoruz bir yanda gencler, belli ki ayni okulda okuyor, yada ayni firmada calisiyor, ayni formayi giymis takim halinde yarisiyorlar birbirlerine destek oluyor, sozle ceasertlendiriyorlar… Bir yanda bebek arabasina cocugunu koymus onu surerek yarisan anneler… Gozum boyle bir araba suren anneye takiliyor , ittigi bir engelli arabasi. Gordugum kadari ile cocuk hem bedensel hem zihinsel ozurlu. Ama inanilmaz mutlu. Annesinin destegi ile bu yarista da hayat yarisinda oldugu gibi umut ve sevincle agir agir ilerliyor .. Az onumde bir baba var , o da tum yasaminda oldugu gibi minik evladini sirtina almis nese icinde azimle bitise varmaya calisiyor. Sirtindaki yukun agirligini hissetmiyor bile. Bir bakiyorum kocaman bir grup halinde irili ufakli cocuklar ve gencler, beyaz formalar giymisler ellerinde kocaman pankart , Down Sendromlu cocuklarin okulunu temsil ediyorlar. Yuzleri guluyor el ele kosuyorlar , ogretmenler her zamanki gibi onlara destek, yonlendiriyorlar… Ana babalari etraflarinda .. Hadi hadi az kaldi diye destek oluyor hayatlarinda oldugu gibi bu yarislarinda da yanibaslarinda, sevgileriyle,  ilgileriyle.. Hepsinin gozleri parliyor .. Toplumla kucaklasmanin sevinc ve gurur okunuyor yuzlerinden. Bir dedecik goruyorum. Yorgun bedeninden umulmayacak ceviklik ile genclere tas cikartiyor. Sanki tecrubelerini konusturuyor. Hadi benim neyime bu yastan sonra kosmak dememis, gelmis, hatta pekcok gencin nefesi baslarda tikanmisken, o nefesini nasil kullanacagini bildiginden yavas ama emin adimlarla bitise dogru ilerliyor…Bu arada yol belli bir noktaya kadar gidis ve donus oldugu icin arada ortadaki bariyeri atlayarak gidip de donenlerin arasina karismaya calisanlar, yarisi az zahmetle, kisa yoldan bitirmek isteyenler  goruluyor… Coskuyla kosanlarin oooooo… nidalari ile protesto ediliyorlar… Burada da yasamda oldugu gibi emek verenin, yoluna bas koyanin olmali basari.. Gec de olsa, guc de olsa sabirla yarisi tamamlayan almali madalyayi. …. Hile yapanlar, baskasinin hakkina tecavuz edenler , kestirmeden, emek sarfetmeden koseyi donmeye calisanlar degil!… Arada maraton kosuculari beliriyor aramizdan … Maraton baslayali uc bucuk saati gecmis . Birinci coktan belli olmus ama onlar kanter icinde bitis noktasina ulasma cabasindalar. Tum guclerini ortaya koymuslar , illaki bitirecegim diye gayret ediyorlar. Herkes onlara tezahurat yapiyor , alkisliyor cunku bunu hakediyorlar… Vazgecmemisler ,yari yolda birakmamislar… Nasil olsa baskasi aldi goturdu odulu diyerek umitsizlige kapilmamislar , niyetine girip ciktiklari yolu bitirmek icin ugrasiyorlar. Butun engellere ragmen bitirenler buyuk ilgi ve sevgi goruyor.   Kendi hayat kosumuz geliyor gozlerimin onune , ne kadar da bu yarisa benziyor. Su kisacik bir saat icinde neler gozlerimin onunden geciyor… Ne insanlar, ne gayretler goruyorum. Allah’in bana bahsettigi sagliga afiyete binlerce sukrediyorum. Gozumun onune serdigi bu ibretlere binlerce sukrediyorum, verdigi nimetlere sukrediyorum… En baslarda hissettigim ayaklarimin agrisini duymuyorum artik. Kuslar gibi hafifliyorum ter attikca. Donus yolunda bakiyoruz ki daha arkamizda yuzlerce insan var bizim geldigimiz yollarda. Yuzu peceli bir arap hanimla goz goze geliyoruz sicacik guluyor gozleri,sanki kirk yillik tanidik gibi selamlasiyoruz. Evet ordaki herkesle sanki dost gibiyiz. Cunku ayni hedefe kosuyoruz. Bitise az kaldiginda herkes daha bir hizlaniyor… Ve baslanan isin bitirilmesi buyuk bir sevinc yasatiyor. Kizlar coktan varmis bitise , kendilerine uzatilan su siselerini kapmis bizi bekliyorlar.Bize de siselerle su uzatiyorlar. En sonunda buyuk an, bitiren herkese madalya veriliyor. Verilen emek, gosterilen direnc ve sabir , azim boylece odullendiriliyor, unutulmayacak bir gun her bakildiginda hatirlansin diye sevincle aliniyor madalyalar. Kizlar butun gun aksama kadar boyunlarindan cikarmadan tasiyorlar madalyalarini… Biz dinlendikten sonra Cuma Namazina yetismek icin yavas yavas ayriliyoruz alandan. Bu arda maratonun en son kosucularini goruyoruz yolda.. Arkalarinda bir kamyonet yoldaki maraton isaretlerini topluyor tek tek onlar geride biraktikca… Bir yasli kari koca ile bir genc cocuk. Herkesin takdir dolu bakislari arasinda ciktiklari yolu tamamlamak icin son gayretlerini gosteriyorlar. Ve son yarisci bitis noktasina gelmeden yaris bitmis sayilmiyor. Ne kadar gec olursa olsun. Yeterki yarisi birakmasin. Herkes onlari alkisliyor . Yaptiklari en az birincininki kadar takdir ediliyor. Evet … peki biz nasil oluyorda bazen umutsuzluga kapiliyoruz hayat yarisinda. Rabbimiz bize sinirsiz tovbe ve sukur kapisini acik birakmisken. Sayisiz mujdeler kucak acmis bizi beklerken yolun sonunda… Her tokezlemede bir derin nefes alip agir agir da olsa yola devam etmek varken…. Unutmayalim asil olan yarisi bitirmek…    Muhtesem duygularimiz Cuma namazinda doruk noktasina ulasiyor… Rabbime bize verdigi nimetlere ve mujdelerine sukurler olsun.    Saygi sevgi ve hurmet ile ellerinizden opuyorum. Rabbime emanet olun. Ozden CICEK Creative & Decorative Painting  Dubai www.ozdencicek.com Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları : Bir aşkı yaşamak Yazan Özden Çiçek Cvp: Bir aşkı yaşamak Yazan Sabri Tandoğan

...::Bu yazıyı arkadaşına gönder::...