Merhabalar Sabri Amca. İnşallah manen sıhhatlisinizdir, durumunuzdan haberdarım. Efendim, sizi pek çok derdimle sıktıysam, bunalttıysam kusura bakmayınız. Size belki son kez yazacağım, bu sefer bir hayli uzun yazacağım. herşeye en başından başlayarak anlatmak istiyorum. Annem, ben 9 yaşında iken çirkef bir kaynana yüzünden, bir hikmettir ki ayrıldılar babamdan. Anneannemlerde kalıyorum ta 9 yaşımdan beri ki şimdi 22 yaşındayım. Annem bu süre zarfı içinde önce 5 sene hastanede çalıştı, sonra oradan ayrıldı bir kaç sene de bakıcılık yaptı. oradan ayrıldı şimdi kendilerine ait bir düğün davet organizasyonunda şarkı söylüyor. Babamdan şimdiye kadar aldığım yardım 300-400 tl yi geçer mi, geçmez mi bilmiyorum. ancak son dönemde beni bir aramaya başladılar, hepsi bu. akrabalarımdan da pek yardım görmedim, beklemiyorum da, umrumda da hiç değil. Ancak iki yılda bir güzel laflar ederler, sorarlar. kıymetli büyüğüm, yıllar böyle devam etti, 9 yaşına kadar hiç iş alamadım elime, pasif büyüdüm, aile içi şiddetlere şahit oldum, korkak bir suni kişilik olarak bana aksetti bu ister istemez. 9 yaşından sonra geldiğim evde de oldukça pasif yetiştirildim. Elime iş verilmedi, dedem (bu hitabı söylemek bile istemiyorum), onun sözlerinden çok etkilendim küçükken, arada olumsu sözler olsa da çoğunluk olumsuz sözler, tesirler ve aile içinde çok küfür etmesi. bir anının, diğer anını tutmaması. yıllarım böyle geçti, Anneme de Allahtan başka kimse yardım etmedi ! Hadisi şeriflerce, dul bir kadına bütün erkeklerin seferber olması lazım, ama bir tane erkek yok ! Küçüktüm, doğru dürüst bir saygı ortamı görmedim. Hala da o ortam kolay kolay yakalanamaz bir atmosfer gibi geliyor. Evimizde iki tane kedicik var, onlar huzur vesilesi Allaha şükür. Yıllar böyle geçerken, liseyi zar zor bitirdim, okuma isteği içimde hiç olmadı, zira zorla -ne derler- korkusuyla gittim hep. Derken ingilizce baskın çıktı, İngiliz dili ve edebiyatını kazandım. Çanakkaleye geldim, birinci sınıf öğrencisiyim. Aileye dönecek olursak, efendim solcu kelimesinden nefret ediyorum ! sağcılıktan da nefret ediyorum ! Bütün İzmlerin canı cehenneme diyorum ! kusura bakmayınız, taşmasam çıldıracağım sizi seviyorum. Efendim inanın elini öpecek bir insan bulamıyorum. Bir insan da olsa, Allah, peygamber aşığı olsa da elini öpsem, nerede, yok öyle biri. Baba tarafımdan ilgi görmedim, arada aramaya ben ilgi demem. Akrabalarımdan da pek sıcaklık hissetmiyorum, laf ile olmaz ya. Bu tarafta desek, ilgi var, ama onun beteri de var ki önyargı. herşey halloldu, Haramı, helali kim anlatabilir ki? yaşadığım hadiseleri de biliyorsunuz, Efendim, bazen ağlayacak gibi oluyorum, o vakit de yumruklarımı sıkıyorum, zor duruyorum. Lanet okuyasım geliyor, ağzımı tutuyorum. Zira buna İslamda yer yoktur. Bakınız bunları yazarken size kahvaltı da yapmadan yazdım, annemin parasından yiyemiyorum vicdanım reddediyor bütün hükümler bir yana. Zayıfladım, sporcuydum 60 kiloydum şimdi 50 yim, bir yanımda git ye ! diyor, sana mesuliyet yok. Şeytani mi, Rahmani mi çözemediğim için yiyemiyorum. Resim çizip satarak para kazanmaya karar verdim, resmimi çizdim, çerçevelettim. Bazen özlem çekiyorum, Muhyiddin İbni Arabi gibi bir zatın dönemini özlüyorum, Dr Münir Dermanı göremediğime yanıyorum, Ahmed Kayhan dedeyi, İmam Rabbani hazretlerini. Hacı Bektaşi Veli.. Acaba ne için yaratıldım, hikmet nedir, hangi makama oturtucak beni Cenabı Hakk, meçhul, bilemiyorum. Çevremde insanlar var ama aynı zaman da bir tane bile yok ! sanki bir tiyatro sahnesinde gibiyim, oyuncuları seyrediyorum, çok güzel rol yapıyorlar. Peygambere aşık olmayan kimsenin elini öpmem ben ! cihanın padişahı olsa avcunu yalasın kimse kim, mert olmayan insanlara gıcığım, fazla konuşmayı da pek sevmiyorum ama size her seferinde içimi dökmem herhalde şart oldu. Orada olsaydım elinizi öperdim, buna layıksınız. küstahlık etmekten korkarım, Allah sizi bilir, ben bilemem. bütün samimiyetimle size hüsnü zan edip, seviyorum

Hz Resulu Ekreme, ehlibeyt ve Eshabına, bütün evliya ve ehlullaha hadsiz selamlar olsun diyerek, sağlıcakla efendim...