Sayın Özden Çiçek,
5.2.2007 tarihli mailinizi aldım. Çocuk eğitiminde yine çok önemli noktalara değinmişsiniz. Bu ne yazık ki toplumumuzda kanayan bir yara. İstisnalar dışında biz, çocuklarımızı gereği gibi yetştirip, onları hayata hazırlayamıyoruz. Önyargılar içinde kendi tatmin olmamış ihtiraslarımızla veya gereksiz duygusal yönlendirmelerle çocuğumuzun hayatını berbad ediyoruz. Bir kere buna ne hakkımız var? O körolası önyargılar. İnsana değil bazan hayvana bile yakışmayacak önyargılar. Geçen gün, çok sevdiğim bir manevi kızım anlatmıştı. Vaktiyle evlendiği zaman babaannesi babasına nasihat etmiş. Sakın ha demiş, karına güleryüz gösterme, sevdiğini söyleme. Ona kaba muammele et, yoksa şımartırsın. Düşünün bir annenin bir evladına söyliyeceği sözler mi bunlar. Bir insana yakışır mı? Bu insanlık dışı önyargıları sabaha kadar saysak bitiremeyiz. Erkek çocuk mutfağa girmez, erkek çocuğun eline iğne iplik verilmez gibi. Hala bana erkek çocuk doğurmadı diye karısını boşamaya kalkan hayvandan daha aşağı, “belhüm adal” erkekler var.
Bir de nice anneler, babalar ki bunların içinde çağdaş geçinen, aydın geçinen, ilerici geçinen, bir ellerinde Amerikan sigaraları, bir ellerinde viski kadehleri olan insan müsveddeleri de var. Hep özenti, hep özenti. Ne kadar iğrenç olduklarını bir bilseler. Hanım günlerinde caka satmak, hava basmak için çocuklarını ille misyoner okullarında okutmak için çırpınanlar var. Çocuklarına bir yarış atı gibi davranan, bu suretle onları kitaptan, okumaktan, araştırmaktan nefret ettiren niceleri var. Çocuğunun mesleğini seçerken sadece parayı düşünenler var.
Oysa her doğan çocuk bir melek gibi doğuyor, dünyaya İslam fıtratı üzere geliyor. Onları kendi yaratılış özelliklerine göre yetiştirmek varken kaprislerimize, tatmin olmamış duygularımıza göre yetiştirmek bir ihanet, bir cinayet değil midir? Buna kimin hakkı var? Yarın Allah’ın huzuruna çıktıkları zaman bunun hesabını nasıl verecekler?
Kıymetli Özden Hanım, bu konuda öyle doluyum ki aklıma Gülten Akın’ın mısraları geliyor:

“Öylesine içli, öylesine doluyum ki bu sabah
Dokunmasalar da ağlayacağım”
Efendim, yeni maillerinizin özlemi içinde size veda ediyor, selam, sevgi ve saygılarımı sunuyorum.
Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :