Sayın Nalan Hanım,

8.2.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, seni üzen, karamsarlığa sevkeden düşüncelerinin dağılmış olmasına çok memnun oldum. Anadolu’da bir söz vardır: “insan, insanın zehrini alır” derler. İnsanlar arasındaki ilişkinin nedenlerinden biri de bu değil mi? Birbirimizi teselli etmek, avutmak, moral vermek, yeni bir enerji katmak...Bazan omuzumuza konan sımsıcak bir el bize bütün öksüzlüklerimizi, yanlızlıklarımızı, ıstıraplarımızı unutturabilir. Bir tebessüm, bir tek güzel söz bazan bir insanı intihardan döndürebilir. Hayatta her insanın zaman zaman böyle bunalım anları olabilir. Geçenlerde kahvaltılık almak için bir yere gittim. Herzaman alışveriş ettiğim tezgahtar o gün fevkalade üzgündü. Yanına gittim, selam verdim, ismiyle hitab ettim. Sende dedim bugün olağanüstü bir durum var. Kapıdan girerken farkettim. Yüzünde öyle bir nur parlıyor ki, görenin gözleri kamaşıyor. Tezgahtarın birdenbire dünyası değişti. İçini bir sevinç kapladı. Herzaman olduğu gibi işine dört elle sarıldı. Söylediklerimi hazırladı.

Hayat böyle yavrum. Yunus bir şiirinde

“Söz ola kese savaşı

Söz ola kestire başı

Söz ola ağulu aşı

Yağ ile bal ide bir söz”der.

Ne olur böyle zamanlarımızda birbirimize yardımcı olsak. Dostluk elimizi uzatsak. Eğer bizim ihtiyacımız varsa başkaları bizim omuzumuza elini koysa. Hayatın en güzel olayı paylaşmak, bölüşmek değil midir? Unutmayalım ki her çiftçi toprağa ektiğini biçer. Biz de hayat toprağına hep sevgi, saygı, hizmet, şefkat, edep, incelik, fedakarlık, dostluk, kardeşlik, arkadaşlık tohumları ekelim ki bir gün dara düştüğümüz zaman, bunaldığımız zaman, kendimizi yapayalnız hissettiğimiz zaman birilerinin elini omuzumuzda hissedebilelim.

Kıymetli yavrum yeni maillerini bekliyor, selam, sevgi ve saygılarımı sunuyorum.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :