Sayın Çiğdem Seçkin Gürel,

9.2.2007 tarihli mailinizi aldım. Kıymetli yavrum, mailini okudum. Bir daha okudum, bir daha okudum. Bende muhteşem bir şiir izlenimi uyandırdı. Bu şiire bir de isim koydum, ”Sabaha Selam”. Bu kısa mailinde sanki hayatın muhtasar bir özetini yapmışsın. Gereken herşeyi söylemişsin. Ben bu hale “Sevincini Bulmak” diyorum. Aslında bu hepimizin görevi. Hepimiz sevincimizi bulmakla yükümlüyüz. Çünkü Cenab-ı Hak, A’dan Z’ye öyle muhteşem bir dünya yaratmış ki, ve o dünyayı öyle güzelliklerle donatmış ki, bir güle, bir kelebeğe, bir çam ağacına, gece yıldızlara, sabahleyin güneşin doğuşuna, akşam denizde güneşin harikulade renklerle batışına bir insanın, bir hayvanın, bir nebatın güzelliğine ömür boyu baksak doyabilir miyiz? Hiç sanmıyorum. Gençlik yıllarımda Elizabeth Taylor, dünyanın en güzel kadını kabul edilirdi. Sekiz kere evlendi. Kısa sürede bu evlilikler bitti. O zamanlar düşünürdüm, “İnsan” derdim “bütün bir ömür boyu Liz’in güzelliğini seyretse doyabilir miydi?” hiç sanmıyorum. Bir tablonun, bir senfoninin, bir şiirin güzelliğine doyum olur mu? Yunus’un onlarca değil, yüzlerce değil, binlerce defa okuduğum şiirleri var. Doyamıyorum. Her okudukça ayrı bir güzellik bütün varlığımı sarıyor. “Allah’ım" diyorum, "ne muhteşem bir dünyada yaşıyoruz. Acaba cennet, cennet dedikleri bu dünya mı?" Ve "Yarabbi kullarına ne güzel duygular vermişsin”. En muhteşem duygu, şüphesiz ki sevmek.

“Sevmek, delicesine, deliler gibi sevmek

Kuş uçar gibi sevmek

Gök gürler gibi sevmek

Ta göklere kadar hem

Hem Allah’a kadar sevmek”

Ve sonra

Seven sevilir, buna bütün varlığımla inanıyorum. Haykırmak bütün kainata:

“Seviyoruz, seviliyoruz, güzelliğimiz bu yüzden” diyebilmek.

Yarabbi bizi bu kadar güzellikler arasında yarattığın için, bu kadar sonsuz güzellikleri bize gösterdiğin için Sana nasıl şükredeceğimizi bilemiyoruz.

En büyük Türk hikayecisi Sait Faik, “Herşey bir insanı sevmekle başlar” der. Önemli olan o bir insanda başlayan sevgiyi büyütmek, büyütmek, büyütmek, insanıyla, hayvanıyla, bitkisiyle, eşya ve cemadatıyla bütün kainatı içine alacak kadar büyütmek. O kadar sevgiyle dolmak ki sonunda sevginin kendisi olmak. Yolda giderken bizi görenlerin “Ne o sevgi, nereye gidiyorsun?” demeleri ne harikulade birşeydir. Ve serapa sevgilerle dolu olarak Hakka göçebilmek ve o anda

“Sevginle giriyorum toprağa

Sevginle çıkacağım topraktan”

diyebilmek.

Yıllarca evveldi. Danıştay’da çalışıyordum. Öğle tatilinde defterimi açmış, günlüğümü yazıyordum. O sırada kapı açıldı. Rahmetli Selahattin Bey girdi içeriye. Ne yaptığımı sordu. “Günlük yazıyorum” dedim. “Sakıncası yoksa biraz okur musun?” dedi. “Memnuniyetle” dedim, ve okumaya başladım. Mayıs ayındaydık. O gün harikulade güzel bir bahar günüydü. Günlüğümde baharın güzelliklerini anlatıyordum. “Hayat, seni seviyorum” diye bir cümle geçmişti. Selahattin Bey’in gözleri yaşardı, “Sabri” dedi, “bir kadına ilan-ı aşk eder gibi hayata seslenen bir insanı hayatımda ilk defa görüyorum”. Çok duygulanmıştı, o heyecan benim de gözlerimden yaş getirmişti. İki insanın aynı duyguyu yaşarken, beraber gözyaşı dökmesi kadar muhteşem ne olabilir? Şu anda o hatıra gözlerimin önünde canlandı. Ürperdim. Selahattin Bey, ne hassas, ne ince bir insandı. Onunla Danıştay günlerinde dostlukların en güzelini yaşadık. Nur içinde yatsın. Allah’ın rahmeti, Peygamber’in şefaati üzerine olsun.

Kıymetli yavrum, beni mutlulukların en güzeline götüren mailin için tekrar tekrar teşekkür ediyor, selam, sevgi ve saygıların hiç bitmeyecek olanını sunuyorum.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :