Hayırlı günler efendim.
Size ve bütün insanlığa hayırlı ve güzel bir gün diliyorum. Sizlerle çok güzel bir şiiri paylaşmak istedim. Selam ve saygılarımla.
Yaşar UZUN

NAAT ŞÜKRÜ KARACA
Çöl bir gül mekânıydı, gül mevsimindeydi o gece
Açmıştı tek gülünü güllerin sultanı Âmine.
Koptu kırk yerinden rüyaları müşriklerin
Şaşırdı Ebu Bekir çoğalan sürülerine.
Âmine’nin kucağındaydı işte Efendisi
Bekliyordu bir süt denizi gibi Halîme.
Kapıları muştulardı güvercin; “kalk ey Muttalip uyan!”
Hamza’nın kılıcı ayaklandı Hamza’dan önce.
Akıl bir şehre hiç böyle uğramamıştır
Sorular şehridir artık bir uçtan bir uca Mekke.
Ellerinde aşk sancağı yağdı melekler
Ve bir düğün evi gibi şenlikli Kâbe.
Doğdu işte, doğdu adı doğmadan konan
O’na dönsün sırt çeviren ateşe.
En soylu taylarına hazırlandı küheylânlar
Civanlar şehadet libasın biçtirdi bile.
Uyan ey Mekke uyan, sar Beytullah’ı
Bildiğin ne varsa unut ve bekle!

II

Cebrâil Efil efil esen bir cennet rüzgârı “İşte bu!” dedi.
“Bu sabî” Ardından Bulutları dağıtan bir uğultu
Melekler bir ağızdan “İşte bu”, dediler birbirlerine, “İşte doğdu!”
Ölüler bir daha hayıflandılar Yeryüzünün bütün ölüleri.
Bir el usulca okşadı köleleri Döküldü sırtlarından kabuklar
O günün garib sevinciyle
O günkü güneşin doğduğu yere İşaret koydular
Kendilerince Köleler, yetimler ve çocuklar.
Âmine Doğan güne karşı tuttu çocuğu
Dünya kabaran bir gül tomurcuğu
Çocuk ne yana baksa, Mikail orda kurar sofrasını
Meyveye duracak ağaçlar filizlenir
Ardarda güzelleşir Mekke’nin bebekleri
Mekke’nin bu nazardan emîn bebekleri
Çocuk ne yana baksa o yana bakar Azrail
Eskilerin toprağa dökülür gözleri
Eskiler bilinen eskiler değil
Cebrail, Âmine’den aldı çocuğu
Gözlerine baktı İki deniz birbirine aktı ve buluştu
Cebrâil nerdeyse tutuşacaktı “Muhammed!” dedi “Muhammed, Muhammed, Muhammed’sin sen!” Melekler tek ağız, tek beden Sallallâhü Aleyhi Vesellem Sallallâhü Aleyhi Vesellem!

III

Senin hiç gülün oldu mu
Hıra Dağı Pınarın suyun oldu mu
Kucağın hiç böyle nurlu muydu Hıra Dağı
Hiç böyle titredin mi derinden Hiç üşüdün mü
Kalbin hiç böyle durdu mu?
Ey dağların bilgesi, Olmazları unut, Unut şimdi bütün bildiklerini. Mekke uyuyor musun? Başına devlet kondu, sen uyuyor musun? Talihin başa döndü, sen uyuyor musun?
Tomurcuk güle döndü, Hıra bir misk ambarı
Üstüne açılırken kelâmın kapıları Mekke uyuyor musun?
Hıra Bezm-i Elest’ten hâtıra Bir dost sofrası
Rüyaların söylediği visâl yeri burası
Akıllara sığmayan rüyaların Üç yıldır Muhammed’i sınayan rüyaların.

IV

Hakikat eşiğinde beklenmiyor Gel ey Dost!
Hasretinin Hıra bile çekemiyor
Seni ister istemeyi bilenler Gel ki can bulsun tenler, gel ey Dost!
Sen isimsiz yârisin Muhammed’in Hem dilisin cânısın Muhammed’in Bir işaret vermeye gel Yalnız adını öğretmeye gel ey Dost!
Ve Hıra Titredi ayağınını altında Mustafa’sın
Dünya eşini görmedi o ânın
Ve İKRA! Ve korku Ve şüphe ve belâ Muhammed durdu:
“Okuma bilmem!” Bir vahiy rüzgârı sardı belinden Sardı Cebrâil Sevgiliye fısıldadı yeniden; “OKU!” Ve Muhammed okudu.
“Bism-i rabbikelleziy halak Halakal’insânee min alak.”
Doğruldu örtüler altından Ve söz tahdından okudu Nebî
Ve Hatice Ve Zeyd Ve Ali Şâdman
Çıktılar Mekke’nin vahşî karanlığından Çıktılar önlerinde şahlık cemâli. Ve söz tahtından okudu Nebî Dinledi Ebu Bekir Dinledi şâhitler şâhidi Dedi ki, kabûlüm Resûl’üm, Efendi’m, Sevgili’m!
Gözüm aldatır beni sen aldatmazsın.
Sıddık oracıkta gösterdi hünerini.
Ve Artık söz tahtından söylüyordu O
Yüzünü bu sözle yudu ay da güneş de.
Söz pehlivanlarının attan düşürdü bu söz
Zehirli meyveler yenir şimdi Kureyş’te.
Dürelim defterini dâr-ı dünyanın dendi
Hak yolun delileri girdiler bu sergüzeşte.
Yetiş ve tut ey Hamza kapısını Kâbe’nin
Kim senin bileğini bükecek bu güreşte.
Bu emanetler senin aç kapıları
Rıdvan Aşk en çetin usûllerle sınanıyor ateşte.
Boşa geçti bülbüler boşa geçti ömrünüz
Nebîler makamından okuyor Bilâl işte.
Dostun selâmı gelmiş şen olmuş dostun bağı
Melekler seyrangâhı bu gül ve bu güldeste.

V

Aşk vardı Ve Cebrail bile ağyardı Çıktılar âlemin sır kapısından. Mescid-ül Harâm Mescid-i Aksâ Gece Yürüyene iki konaktı.
Aşk vardı Ve söze dökülse arzu Âlemler ardarda tutuşacaktı.
Çıktılar âlemin sır kapısından Bir melek Ve melekler nebisi insan Mârifet tâcını giydiren aşktı Burak Sevgiliden küçük bir ihsân. Düşünceden bile hızlıydı Burak Yine derin uykulardaydı Mekke
Derin uykularda devrilen bardak. Bu gece güller incitilmesin
Bu gece yalnızca İsrâ’ya adak Bu gece güller incitilmesin.
Yolcuyu melekler hazırlasınlar Ne bir toz zerresi, ne çölden bir kum Yolcuyu melekler hazırlasınlar. Bilginin ardında ne bilgiler var
Zaman çökertilir olduğu yere Menzil eşiğine varır yolcular
Her şeyin “ol!” emri aldığı yere. Aşk vardı Ve Cebrali bile ağyardı
Ve Rab maksadını hâsıl kıldı Zâtını maksûda vâsıl kıldı Aşk vardı Aşıklar vardı Gayrısı yoktu Nûr vardı Artık nûrun aynı yoktu
Apaçıktı işte sırr-ı İlâhi Ve sırrın perdesi, kapısı yoktu.

VII

Ey kendi çölünde kör-topal giden Bedir kervanına geç kalmışsın sen Geçmez bu pazarda kelimelerin Gün bile şavkını O’ndan alırken. Gördüğün perdedir boşa döğünme Ne anlarsın o sarhoşluk, o zevkten. Kime seslenirsin “cânâ” diyerek Çıkıp bir Uhud’a cândan geçmeden. Kusvâ’nın dahi bir ikbâl tâcı var, Hayaline sığmaz o sây, o semen. Git yolunu süpür kirpiklerinle Bir hoşnutluk devşir sahi köleysen.