Sayın Şule Yılmazer,
13.04.2015 Tarihli mailinizi aldım.
Kıymetli yavrum,çocukluğumdan beri, işittiğim bir söz vardır. “vakit öldürmek” diye. Yine çocukluğumdan beri hayret ederim. O kadar çok vaktimiz var mı ki, işte geldik, gidiyoruz. Yaşadığımız sürece, zamanı değerlendirmek durumunda değil miyiz? Bir taraftan her gün yeni bir şeyler öğrenmek, bir taraftan insanlara faydalı olmak. İlk okulu, Ankara’da Devrim İlkokulu’nda okudum.Şefika Çoruh gibi, Münire Öncel gibi, Nükhet Arıman gibi çok değerli öğretmenlerimiz vardı. Bize hep “aman çocuklar, zaman çok kıymetli, çok iyi değerlendirin. Dakikasını bile kaybetmeyin” diye nasihat ederlerdi. O zamanlar, plastikten, tahtadan yumurtalar vardı. onları çoraplarımızın içine koyar, sökülen yerlerini örerdik. Bize, çorap yamamasını da öğretmişlerdi. Düğme nasıl dikilir? İlik nasıl açılır? Hep bize öğretilenler arasındaydı. Daha o yaşlarda, günlük tutardık. Resim yapardık, desen çalışırdık. Hepimizin bir saksısı vardı. o saksılarda, çeşitli çiçekler yetiştirir, tabiat sevgisini duyardık. Rahmetli annem, bana şiirler okur, şiir ve edebiyat zevkini duyumsatırdı. Daha o yaşlarda, resim sergilerine giderdim. Tabloların önünde uzun uzun durur, o tablodaki güzellikleri görmeye çalışırdım. 39 yıl çalışma hayatından sonra, 1999 da emekliye ayrıldım. Ertesi günü kitap yazmaya başladım. 14 cilt kitabım çıktı. Şimdi 15.yi hazırlıyorum. Kısmet olursa, yaşadığım sürece de, diğer ciltleri çıkartacağım. Bunları şunun için yazıyorum. Bizler, vakit öldürmeye değil, vakti değerlendirmeye geldik. Aman dikkatli olalım. Kimi nakış sever, kimi yün örgüsü, kimi de dikiş… bunların hepsi güzel meşguliyetler. Hepsi de, insanı huzura ve mutluluğa götürür. Mutsuzum, huzurum yok diyenler, hiç bunları düşünüyorlar mı?

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :