Sayın Özden Çiçek,

16.2.2007 tarihli mailinizi aldım. İşte yine muhteşem bir mail daha. Gönderen kim, kim olacak tabi ki Sayın Özden Çiçek. Efendim, Allah sizden razı olsun. Mailinize ağlayarak okudum. Beni çok heyecanlandırdı, ürpetti. Sizin insanlara, olaylara ne güzel bir bakış açınız var. Size gıpta etmemek, size hayran olmamak mümkün mü? Nurunuzla hepimizi aydınlatıyorsunuz. İmanın bu kadar güzel tarifi ve bu kadar güzel örneği herhalde bütün dünya kültürlerinde çok az bulunur. Ne mutlu size. Bu anlattığınız olay ellibeş sene önceki bir anımı gözümde canlandırdı. O zamanlar Ankara’da her Cumartesi günü şimdi rahmet-i  Rahman’a kavuşan bir manevi büyüğün sohbetine giderdik. Mübarek sultan çok güzel konuşurdu. İslamı özünden yakalayan, öğrenen, yaşayan ve öğreten bir insandı. Ona hayrandım. Talebeleri arasında çeşitli meslek mensupları vardı. O gün bir öğretmen hanım şunları anlattı. Genç kızdım diyor, öğretmen okulunu yeni bitirmiş, bir okula öğretmen olarak tayin edilmiştim. Rahmetli annem zaman zaman “Benim güzel kızım, okullarını bitirdin öğretmen oldun. Ne olur bir de namaza başlasan” derdi. Herhalde nefsaniyetim engel oluyordu, bir türlü başlayamıyordum. Ama annemi de kırmamak için çeşitli bahaneler buluyordum. Hep, bugün yarın, bir hafta sonra diye annemi ikna etmeye çalışıyordum. Bir gün dedim ki “Bak anne, birgün söz veriyorum, namaza başlayacağım. Ama bir şartım var, hayalimdeki bir sahneyi anneme anlattım. Kocaman ahşap bir ev, o evde yangın çıkıyor, alevler üst kata doğru geliyor. Üst katta seccadesini sermiş, namazını kılan bir adam. Alevlerin yaklaştığını görüyor. Ama hiç istifini bozmuyor. Acele etmeden, sükunet içinde, edeple, saygı ile namazına devam ediyor. İşte dedim anneme böyle bir kimse göreyim, derhal o gün namaza başlayacağım, söz veriyorum”. Aradan birkaç gün geçti. Gecenin ilerleyen bir saatinde yatmış, uyuyorduk. Birden bir gürültüyle uyandım. Sokakta herkes korku ve endişe içinde bağırıyor, kaçın, kaçın diyorlardı. Hemen yataktan kalkıp balkona koştum. Gördüğüm manzaradan tüylerim diken diken oldu. Karşıdaki üç katlı ahşap ev yanıyordu. Alevler üst kata çıkmıştı. Pencerenin önünden yere seccadesini sermiş, namazını kılan bir kimse gördüm. Ürperdim. Alevler yaklaştığı halde hiç oralı değildi. Hiçbirşey yokmuş gibi sükunetle namazını kılıyordu. Aman Yarabbi, gözyaşlarımı tutamadım. O ne muhteşem bir olaydı. İnsan sinemada görse inanmazdı. O gün kararımı verdim ve namaza başladım. Alevler üst katta da ilerledi, tam adamın seccadesinin başladığı yerde birden bire durdu. Fizik kanunlarına göre bunun izahı mümkün değildi. Ama görüyordum ki hayat, realite, fizik kanunlarından ibaret değilmiş.

Efendim, iman, ama gerçek iman, yalansız, menfaatsiz, gösterişsiz, küçük hesapların dışında olan iman ne harikulade bir güzellikte. Önemli olan böyle bir imanı yaşayabilmek. Onlar ne güzel, ne mübarek insanlardır. İnançları için herşeyi ama herşeyi gerekirse canlarını bile her an fedaya hazırdırlar. Onlar ne güzel insanlardır, inançlarıyla hayatları arasında hiçbir çelişki yoktur. Ve çevrelerindeki insanların ne zaman, nerede, hangi yerde, hangi davranışta bulunacağını bilirler. Onlar için orada öyle, burada böyle, falancanın önünde şöyle diye bir sorun yoktur. Çünkü bilirler ki Allah her yerde hâzır ve nâzırdır.

Özden Hanım, Allah böyle bir imanı bizlere de, yeryüzündeki bütün kardeşlerimize de nasip etsin. Hayat bu gibi insanlarla güzel, anlamlı, yaşanmaya değer. Efendim, bu Cuma sabahı gönüllerimizi şad ettiğiniz için size sonsuz teşekkürler ediyor, selam, sevgi ve saygıların hiç bitmeyecek olanını sunuyorum.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :