.

Kıymetli yavrum,

Merhum bir arkadaşım, bir tarihte, annesini bir psikiyatriste götürür. Muayenenin ortasında, profesör, “anacığım” der, “ku­sura bakma biraz ara vereceğiz. Ben alkoliğim. İçki içme vaktim geldi. Devam edemeyeceğim”. Bir dolabı açar. İçkisini, mezesini çıkarır. Demlenir. Kafasını bulur. Sonra “haydi başlayalım” der. Yaşlı anne hayretler içindedir. Gördüklerine inanamaz. Muaye­ne başlamadan önce, hayretle, şaşkınlıkla, doktora bakar. Dok­tor ne oldu deyince, dayanamaz. “Şimdi beni sen tedavi ede­ceksin” der. “İyi, güzel. Sağolasın. Ama merak ettim, seni kim tedavi edecek?”

Öyle bir çağda yaşıyoruz ki, tedâvi edecek insanların ken­dileri de tedâviye muhtaç. Bir Allah dostuna sormuşlar: “Efen­dim, insanın başına gelecek en büyük felâket nedir?” Cevabı şu olmuş: “Gözleri olduğu halde görmemek...” Çünkü, gözlerimiz çirkinlikleri değil, güzellikleri görmek için yaratıldı. Ancak sev­giyle saygıyla, edeple bakan gözler güzelliği bulabilir. Sevgi te­miz ruhların içinde, çiçeğin üstündeki bir çiğ damlası gibidir. O sevgiye ulaşabilmek için, pek çok şeye tahammül etmeyi bilmek lâzımdır. Yusuf’un kuyusunda çile çekmeyenler Mısır’a sultan olamazlar.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan