.

Merhaba sevgili gönül dostlarım.

Yunus “Hiçkimse bilmez biz ne işin içindeyiz” der. Bir insanın kendini yetiştirmesi belli bir düzeye gelmesi çok çetin bir iştir. Kabiliyetin yanı sıra büyük kaynaklarla içten ve sürekli olarak temas ve günü gününe muntazam bir çalışma gerekir. Başarı kendiliğinden gelmez” buyuruyor Rahmetli hocam, bunu şans gibi görenleri uyarıyor. Yine bir şey sorduğumuzda kısa bir sözle cevaplardı. Ve bize bırakır hiç zorlamazdı, biz kendi azmimiz ne kadarsa o kadarını işliyorduk. Eskiler çalışan demir pas tutmaz derdi. Demek ki az da olsa devam eden şey güzel oluyor. Hocam Hakka göçmeden az bir süre önce hastanede görevli bir halkla ilişikiler uzamanı hanımla yakından ilgilenir, sohbet eder. Fatmagül hanım “Babacığım bu hanımla daha yakından ilgilendin neden” diye sorduğunda Hocam “Onun toprağı müsait te onun için” demişti. Son anına kadar gül tohumu ekmeye çalıştı bizlere ne güzel örnek oldu hocam. Bizlere yaşamak bu işte dercesine son nefese kadar azmi bırakmadı. Bizlerin de yıllarca üç kelimeyle tohumu gönlümüze ekiyordu. Artık bize düşen de onu yeşertmek güller açtırmak… Allahın yardımıyla gayretimiz kadarınca biz de yaşayarak hayatımıza geçirerek Hocamızı fikirleriyle yeşertiyor, yaşatıyoruz inşAllah.

Annemle köyde fasulye karpuz ekerdik çapayla toprağı kazardık küçük eme üç taneden fazla tohum atmazdık sonra oradan bir sürü mahsul alırdık. Yine babama sorardım babam çiftçiydi atlarımızla tarlayı sürmeye giderdi çocuktum ama sorardım bu demirin burası parlıyor toprakta gezen yeri de öbür tarafı neden paslı diye. Babam rahmetli “Çalısan demir pas tutmaz kızım” derdi. Burada bizim daha verimli daha parlak olmamız için çalışmayı azmi bırakmamız lazım, kendi adıma söylüyorum. Karınca misali de bu yolda ilerlemiş oluruz. Kur anı Kerim’de “Düşünün, düşünenler için ibretler var” Buyurur. Yine burada bizlerin kendi dikkatımızi çekiyor: Ne arar isek kendimizde arayacağız. Rahmet oldu mu bir de güneş çıktı mı topraktan, yıldız gibi bitkiler parlar idi. Biz insanların da biz Rahmetli Hocamdan aldıklarımızı günlük hayatımızda iş yerimizde evimizde her yerde sabırla şükürle kanaatla inşaallah öğrenme aşkımızla devam edeceğiz son nefese kadar kulaklarımızı dört açarak. Gönlümüzü bütün kainata faydalı olabilmek için açacağız. Sevgiyle saygıyla hoş görüyle devam ettirmek için… Sevgimiz güneş, saygımız toprak, hoşgörümüz fidan olur inşallah. Kanatımız da meyve olur, azmimiz şükür, sabrımız ikram olur o zaman. Biz de “Ve bir an yaşıyorum bütün ömre bedel” deriz inşallah.

Dün komşunun düğününe gitmiştim hanımla masada oturuyorduk “Yola git, insan tanı” dedi. Hemen not aldım defterime. Hocam “Yavrum güzel bir kelam duydun mu onu hemen not al” derdi. Acaba o hanım kardeşim ne demek istedi bu gün gün boyu işte çalışırken düşündüm. İnsanı tanımak için yoculuk mu yapmamız gerekiyor. Yoksa her an yeni bir şende yol mu alıyoruz bu can bedendeyken. İnsanı tanımak için önce kedimizi mi tanımalıydık. Kendimiz tanır isek bir başkasını daha iyi tanıyacaktık. Kendimizde o güzellik var ise karşıya da muhakkak yansır. Bu olumlu yada olumsuz bir şekilde her an güzel düşüncelerle müsbet bir yaşantıyla mümkün. Kendimize ne kadar yaklaşacağız o zaman olayları daha da net objektif göreceğiz. O zaman yolda giderken Hak yolunun sessiz sözsüz öğrencileri oluruz. O zaman “Geçme ey zaman,  o kadar güzelsin ki” deriz Yunus gibi, Sabri Hocam gibi. O zaman gökyüzü masmavi, bulutlar daha da beyaz, ağaçlar yemyeşil olur inşaallah.

Niyetimiz halis mutlu mutmaiyn olsun, düşlerimiz Hak, hayallerimiz pak olsun, günlerimiz hayırlı bereketli ışık olsun. Hocamın kabri nuri ala nur olsun amin.