.

Kıymetli yavrum,

Nâbi’nin Hacca giderken yaşadığı bir olay, yüzyıllardır sohbet meclislerinde saygıyla anlatılır, mübârek ruhuna dualar edilir, Fatihalar okunur.

Efendim, Nâbi’nin yanında, o dönemin ileri gelenlerinden bir devlet büyüğü de bulunmakta... Bir müddet sonra, Kubbe-i Hadra, o makam-ı muallâ gözükmeye başlamış. Devlet büyüğü, dalgın, düşünceler içinde, devenin üzerindeki mahfilde ayağını uzatmış oturuyor. Nâbi bu duruma üzülür, edep dışı bulur ve ikaz kastıyla irticalen şu mısraları okumaya başlar:

“Sakın terk-i edepten kûy-i mahbûb-ı Hüdâdır bu

Nazargâh-ı ilâhîdir, makam-ı Mustafa’dır bu”

O zat, derhal durumu kavrar, utanır, bu mısraların kendi hoş olmayan davranışı için okunduğunu hisseder ve aman der, edeben deveden de inelim, yürüyelim. İnerler. Nâbi’ye döner, lütfen der, yeniden okur musun? Olağanüstü güzel...

Nâbi tekrar okumaya hazırlanırken, minareden müezzinin: “Sakın terk-i edepten kûy-i mahbûb-ı Hüdâdır bu” diye yanık sesinin arşa doğru yükseldiğini işitir. Heyecanlanır. Aman sul­tanım der, bu ne iştir. Bu şiir biraz evvel benim kalbime ilham edildi. Henüz kimse işitmedi. Yalnız size okudum. Şimdi mi­nareden benim bu mısralarım okunuyor. İşitiyor musunuz? Devlet büyüğü de aynı hayreti, aynı heyecanı yaşamaktadır. Nâbi, “Efendim, bana müsaade edin, daha fazla dayanama­yacağım” diyerek müezzine koşar. Siz der, Türkçe biliyor mu­sunuz? Müezzin, hayır der. Peki bu mısraları nereden öğren­diniz? Lütfen anlatır mısınız? Müezzin hayır der, imkânsız, kafamı kesseler söyleyemem.

Nâbi’nin hayreti daha çok artmıştır. Yalvarmaya başlar, biraz evvel bunu ben söyledim. Şaşkınlık içindeyim. Ne olur bu sırrı bana söyle. Açıkla, Allah rızası için. Ne olur...

Müezzin, efendim, siz Nâbi misiniz der. Nâbi, evet maka­mında başını sallayınca, müezzin gözyaşları arasında Nâbi’ye sarılır, elini öpmek ister ve anlatır:

Efendim, mânâmda Peygamberimiz emir buyurdular. “Nâbi geliyor, çık minareden onun bu sözleriyle kendisini karşıla, selâmla.” Ben de bu emir üzerine, bu şiiri okuyordum, der.

İşte Hacca gidince böyle edeple, saygıyla, incelikle gitmeli. Duyarak, düşünerek, hissederek, edeple gidince, muhakkak oradan bir şeyler alır da gelir. Edepten mahrum olan da, taş, toprak seyreder, döner. Boşuna edep, dinin yarısıdır, aklın dıştan görünüşüdür dememişler. Kalp, Cenâb-ı Hakk’ın nazar­gâhıdır.

Allah insanı “hayır ve şerrin” tam orta noktasında yaratmış bulunuyor. İnsan ya nefsaniyetine boyun eğerek her iki dünyada mutsuz, huzursuz yaşayacak ya da nefis dizginlerini eline alarak “sen O’ndan razı, O senden razı olarak gir cennetime” hitabına muhatap olacaktır. O halde ne bekliyoruz?

Selam, saygı ve sevgi ile.

Sabri Tandoğan Efendi Hz.

Rahmet ve Şefaat Üzerlerine Olsun