.

Kıymetli yavrum,

Düşünün ki, günümüz insanlarının birçoğu, bırakın meslek­taşlarını, komşularını, kendi en yakın aile fertlerine bile sev­gilerini gösteriyorlar mı? Bu durumda kimi, kime şikâyet ede­ceğiz? Üşüten bir insan öksürse, ülseri olan insan mide san­cıları içinde kıvransa, onlara kızabilir misiniz? Cevabınız hayır değil mi? O halde sevgili okurum, çevremizdeki ışıktan, sevgiden uzak kalmış insanlara biz sevgi götüreceğiz. Sevgiden, dostluktan ve tertemiz duygulardan derilmiş, en güzel gönül çiçeklerini biz götüreceğiz onlara. Gönül dünyamız Allah ve Muhammed aşkı ile öylesine dolacak ki, o aşkın sınırları içine, yerdeki en ufak çakıl taşından gökyüzünü kuşatan yıldızlara kadar bütün kâinat sığacak. Dağlarıyla, denizleriyle, gökyüzüyle, ağaçları, çiçekleriyle ve o güzelim insanlarıyla… Biz de, ebedî Yunus gibi “Yaradılanı hoşgör, Yaradan’dan ötürü” deyip, insanda buluşup, insanda birleşeceğiz. Sadece Allah rızası için, sadece güzeller güzeli Peygamber Efendimizin aşkı için. İnsanı, bütün izmlerin, bütün ideolojilerin üstündeki hazreti insanı, öyle kucaklayacağız ki; işte o zaman solmayan rengi, pörsümeyen yeniyi, ebedî baharı bulmuş olacağız. İç dünyamız bütün günlük basitliklerin ve küçüklüklerin, zavallı nefsanî çırpınışların üstüne yükselip, böyle büyük ve yüce bir aşkla dolduğu zaman “Eğer âşık isem, ölmezem ayruk” diyerek aşkın en güzel rengine boyanacak, hayatın sonsuz güzelliklerini yudum yudum içecek ve tebessümlerin en masumu içinde “Aşk gelicek, cümle eksikler biter” deyip, bütün insanları, sevgi, saygı ve hoşgörü ile kucaklayacağız.
Hiç ateşe buz dayanır mı? Elbette eriyecek. Önemli olan, o aşkı içimizde duyup, her gün besleyip, bir yanardağ gibi olabilmek… Mısrî Niyazi diyor ki: “Ben sanırdım halk içinde hiç bana yar kalmamış, Ben beni terkeyledim, gördüm ki ağyar (yar olmayan) kalmamış” O çizgiye geldiğimiz zaman, bütün uzaklar yakın olacak, imkânsızlıklar olurun sınırına girecek.

Selam, saygı ve sevgi ile.