.

Kıymetli yavrum,

Vaktiyle bir şehirde zahiren yapayalnız, ama gönlü her an O’nunla beraber olan bir Allah dostu yaşarmış. Kundura dikerek geçimini sağlarmış. İyi, güzel, hayırlı sözleri ve yaşantısı ile çevresinde örnek insan olarak gösterilirmiş… Derdi olan ona gider, müşkülü olan ona koşarmış. Bir gün bu şehre, büyük bir hadis bilgini gelmiş. Münâdiler, herkese duyurmuşlar olayı. Falanca gün, ikindi namazından sonra, ders yapılacak demişler. Bizim kunduracı o gün camiye gidiyor, namazını kılıp, dersi dinlemeden çıkıp gidiyor. Herkes hayret içinde. Yahu diyorlar, bizim hürmet ettiğimiz, elini öptüğümüz adamın şu yaptığı işe bakın. Olur mu böyle? Cemaat içinde, gönül gözü açık olan birisi, arkadaşlar, hemen hüküm vermeyelim, gidip nedenini soralım, diyor. Birkaç kişi ziyaretine gidiyorlar ve soruyorlar. Allah dostu zatın gözleri dalıyor, bir süre sessiz kaldıktan sonra, efendim diyor, bundan yıllarca önce, yine böyle büyük bir hadis bilgini gelmişti. Yine ikindi namazından sonra ders verecekti. Kağıt kalem götürdüm. Not tuttum, yedi hadis söyledi, açık­lamasını yaptı. Çok heyecanlandım, dersten çıkarken bu ha­disleri hayatıma mal edip, yaşamaya söz verdim kendi kendime. Aradan yıllar geçti, bütün gayretime, çırpınmama rağmen, ba­kıyorum da o öğrendiklerim henüz yaşantı haline gelmemiş, şimdi ne yüzle o bilginin huzuruna gidip, yeni ders alayım?