Sayın Özer Aydın,

20.2.2007 tarihli mailinizi aldım.

Efendim, büyük bestekar Mendelsson’un o çok meşhur evlenme öyküsünü ne güzel anlatıyorsunuz. Mendelsson, Bethooven ve Mozart’tan sonra benim en çok sevdiğim, saydığım, hayran olduğum üçüncü bestekardır. Özellikle keman konçertosu, uzun yıllar her gün dinlense doyulamayacak kadar güzeldir.

Efendim, kırılganlık konusunda yazdıklarınızda çok haklısınız. Yalnız, iş tasavvufa intikal edince durum değişiyor. Tasavvufta ne incitmek var, ne de incinmek...Aslolan, her iki durumu da edeple, incelikle, zarafetle ve tasavvufun ışığıyla birleyebilmek. Bir kimse tasavvuf yoluna girip de “La faile illallah” dedikten sonra artık istese de kimseye de kırılamaz ki. Biz mana yolunda küçük yaştan itibaren büyüklerimizden bu terbiyeyi aldık. Bize böyle aşıladılar. Her fiilde mevcut olan Allah’tır, her sıfatta mevsuf olan Allah’tır, her vücutta mevcut olan Allah’tır diyen bir kimsenin artık minicik olaylar karşısında “ay ben kırıldım, ay ben gücendim” deyip sırtını dönmesi, çocuklar gibi küsmesi düşünülemez. Çünkü bir tasavvuf müntesibinin her an dünyasını dolduran bir gerçek vardır. Son nefesini verirken kimseye dargın, kırgın, küskün olmamak. Uğradığı haksızlık, maruz kaldığı hakaret ne olursa olsun onu Haktan bilmek. Demek benim bir hatam var ki bu muammeleye maruz kalıyorum. Kimbilir belki de öğretmen Leman hanım hikayesinde olduğu gibi (bu hikaye gönül sohbetleri kitabında mevcuttur) otuz yıl evvel, kırk yıl evvel yaptığımız bir kabalığın, bir saygısızlığın faturasını ödüyoruzdur.

Yunus Emre bir şiirinde

“Bir çeşmeden akan su

Acı tatlı olmaya”

der. Ramazan ayında televizyonda sık sık dinlediğimiz çok güzel bir iahi vardır:

“Güzel aşık, cevrimizi çekemezsin demedim mi

Bu bir rıza lokmasıdır, yiyemezsin demedim mi”

Bütün mesele, mana yolunda ilm-i tevhidi bilen bir manevi büyüğün himayesinde

“Narın da hoş, nurun da hoş”

diyebilmek, bu gerçeği kabullenebilmek.

Allah rahmet eylesin, çok değerli politikacı Osman Bölükbaşı emekliye ayrılıp köşesine çekildikten sonra bir gazeteci kendisine nasıl bir ruh hali içinde olduğunu sormuş. O da tebessüm ederek “bağrım Karacaahmet mezarlığı gibi” demişti. Açık söyleyeyim rahmetliyi çok severdim, çok sayardım ama, ben bu düşüncede değilim. Ben de hayatta çok zulüm gördüm. Beni çok kırdılar, çok incittiler, üstüme çok geldiler. Ama vardır bir hikmeti dedim, köşeme çekildim. Herhalde bir fatura ödüyorum dedim ve bugün Rabbime sonsuz şükürler olsun içimde sevgiden, saygıdan ve duadan başka hiçbirşey yok. Tabi bütün bunlar bir tercih meselesi. Siz de “ben bu kanaatte değilim” diyerek köşenize çekilebilirsiniz. Bu bir görüş meselesi. Eyvallah. Ama ben son nefesimde Ömer Hayyam’ın şiirindeki gibi ölmek istiyorum, Allah nasip eder inşallah:

“Sevginle gireceğim toprağa

Sevginle çıkacağım topraktan”

Sevgi, yine sevgi, yine sevgi. Biz çocukken oyun sırasında “sağım, solum, önüm , arkam sobe” derdik. Ben şimdi hayatımın bu son deminde kollarımı açıyor, tek istisna olmadan yedi milyar insanı kucaklıyor ve “önüm, arkam, sağım, solum sevgi” diyorum. Ne olur, yiyip içtiğimiz sevgi olsa, giyinip kuşandığımız sevgi olsa. Konuştuğumuz sevgi olsa. Düşüncelerimiz, hayallerimiz hep sevgi olsa. Biz de Yunus gibi

“Aşk gelicek, cümle eksikler biter”

diyebilsek.

“Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz”

diyebilsek.

Yeryüzündeki bir kum tanesinden gökyüzündeki galaksilere kadar sevgi sınırlarımızın içine girmeyen hiçbir şey kalmasa...

Çok değerli dost, sitemizi değerlendirecek, ona yepyeni güzellikler kazandıracak maillerinizi bekliyor, selam,sevgi ve saygılarımı sunuyorum.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :